2/16/11

က်ေနာ္နဲ႕ ႏြား မ်ား

ေမာ္လျမိဳင္စာေပေဟာေျပာပြဲအသံဖိုင္ေတြထဲက စာေရးဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေျပာသြားတဲ့ " ႏြား ေပစိ " အေၾကာင္းနားေထာင္ရင္း " ႏြား " နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေလးေတြျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္၂၀နီးပါးကအျဖစ္ျဖစ္ကေန ဒီႏွစ္ပိုင္းအျဖစ္ပ်က္ေတြအထိဆိုေတာ့ မွတ္မိတာရွိသလို လုံးဝေမ့ေနတာလည္းရွိသေပါ့ေလ။

က်ေနာ္ဇာတိ အိႏၵိယ-ျမန္မာ နယ္စပ္ျမိဳ႕ " တမူး " ဆိုတာ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ကေတာ့ သြားလာရ အင္မတန္ခက္ခဲျပီး ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ျမိဳ႕ေတြထဲမွာ အစုတ္ဆုံးျမိဳ႕လို႕ ေျပာလို႕ရႏိုင္တယ္။ အိႏၵိယ-ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းခင္းျပီးေနာက္ အနီးဆုံးေလဆိပ္ရွိတဲ့ " ကေလး " ျမိဳ႕ကို ၂ နာရီေလာက္သာၾကာေပမယ့္ ဟိုအရင္ကေတာ့ ၂ ရက္ေလာက္ေမာင္းယူရတဲ့ခရီးပါ။ မိုးတြင္းကာလဆို အခန္႕ မသင့္ရင္ ၂ ကေလး-တမူး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာပါတယ္။ နယ္ျမိဳ႕မွာၾကီးျပင္းလာရတဲ့ က်ေတာ္တို႕လိုေတာသားေတြမွာ " ႏြား " ဆိုတာငယ္ကတည္းက ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ျပီးသားရယ္။ ေခြးျပီးရင္ႏြားဟာ လူႏွင့္ အနီးကပ္ဆုံး၊ လက္ပြန္းတတီးအရွိဆုံးလို႕ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးမွာ သုံးသလို သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးမွာလည္းသုံးတာပါဘဲ။ ျမိဳ႕တက္ျပီးေရာင္းဖို႕လာတဲ့ ဆန္ ၊ ပဲေတြအျပည့္တင္ထားတဲ့ လွည္းတန္းရွည္ၾကီးေတြမေမ့ပါ။ အဲဒိတုန္းကေတာ့ အဖိုးတန္အေဆာင္ေယာင္ေတြထဲမွာ ႏြား ဟာတစ္ခုအပါဝင္ေပါ့။

ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းသြားရာလမ္းမွာ သူ႕ဖာသာသူ ေအးေအးလူလူ မ်က္စားေနတဲ့ႏြားေတြျမင္တဲ့အခါ ခဲနဲ႕ေပါက္ျပီးေျပးတယ္။ ခဲနဲ႕အေပါက္ခံရတဲ့ႏြားတခ်ိဳ႕က ဘယ့္နယ္မွမေနေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ႏြားေတြကျဖင့္ လန္႕ျဖတ္ျပီးေျပးတဲ့အခါ သိပ္ကိုသေဘာက်ခဲ့တယ္။ သူတပါးအသားနာေအာင္လုပ္တဲ့အျပင္ အစာစားတာကိုေႏွာင့္ယွက္တာမ်ိဳးကို ေက်နပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သနားရမွန္း မသိတတ္ခဲ့ပါ။ ႏြားဟာ ကန္တတ္တဲ့သတၱဝါ။ ေရွ႕ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေနာက္ျပန္ကန္တာမ်ိဳးပါ။ ႏြားကန္ (နကန္) ခံရရင္မသက္သာပါ။ ညိဳသက်ီးမ်ား ကန္ခံလို႕ကေတာ့ ဖူးေရာင္ျပီး လမ္းေတာင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ပါ။ ခ်ည္တိုင္ မွာ ခ်ည္ထားတဲ့ႏြားရဲ့ ေနာက္ဘက္ကိုသြားျပီး ဒုတ္တံရွည္ရွည္နဲ႕ ေနာက္ေျခတံႏွစ္ေခ်ာင္းကို လွမ္းတို႕တဲ့အခါ ႏြားက လန္႕ျပီးကန္တတ္တယ္။ ဘလာခ်ည္းသက္သက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေလဟာနယ္ထဲကို ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႕ ေနာက္ျပန္ကန္ေနတဲ့ ႏြားကိုၾကည့္ျပီး ေက်နပ္စြာဟားတိုက္ရယ္ေမာခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္ အဲေလာက္ထိ မိုက္မဲျပီး အၾကင္နာတရားမဲ့ခဲ့ဖူးပါတယ္။
၇-၈ ႏွစ္သားေလာက္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ့အေမရဲ့ အေဖ၊ က်ေနာ့အဖိုး ႏြားေတြနဲ႕ က်ေနာ္ထိပ္တိုက္တိုးပါေတာ့တယ္။ အဖိုးဟာ မေကြးတိုင္း ဂန္႕ေဂါျမိဳ႕နယ္ ေခါက္ခူရြာဇာတိျဖစ္တယ္။ ေယာနယ္ ပံုေတာင္ ပံုညာကျဖစ္ျပီး က်ေနာ့မိဘေတြဟာလည္းဘဲ ေခါက္ခူရြာသူရြာသားေတြပါ။ အေဖနဲ႕အေမအိမ္ေထာင္ျပဳျပီးေနာက္ပိုင္း အေဖကအလုပ္တာဝန္နဲ႕ စစ္ကိုင္းတိုင္းအထက္ပိုင္း ကေဘာ္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းျမိဳ႕ေတာ္ တမူး ကိုအေျပာင္းက်တဲ့အတြက္ အေမက ေရာင္ေနာက္ဆံထုံးပါပါတယ္။ က်ေနာ့ကို တမူးမွာေမြးတယ္။ တမူးမွာ အေမအေျခက်ျပီးေနာက္ အေမ့ညီမႏွစ္ေယာက္လည္း အိမ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ညီကိုေတြကျဖင့္ အေမ့ညီမေတြကို ေလးေလးလို႕ေခၚပါတယ္။ ေလသံအတိုင္းေရးရရင္ေတာ့ " လေလး "လို႕ေရးရမလားမသိ။ ေနာက္ေတာ့ အေမ့ညီမႏွစ္ေယာက္ဟာ တမူးျမိဳ႕နားက ရြာသားႏွစ္ေယာက္နဲ႕အေၾကာင္းပါျပီး ေရာင္ေနာက္ဆံထုံးပါရျပန္တယ္။ အၾကီးမက " ထင္းဇင္ " ရြာ၊ အငယ္မက " မင္းသမီးရြာ " အေမက " တမူးျမိဳ႕ေပၚမွာ။

အဖိုးဟာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း လယ္သိမ္းျပီဆိုတာနဲ႕ သူပိုင္ႏြားတစ္ရွဥ္းနဲ႕ သူ႕သမီးေတြရွိရာ တမူးျမိဳ႕ဘက္ခရီးထြက္ေတာ့တာပါဘဲ။ သူ႕လွည္းေပၚ ရိကၡာအျပည့္တင္ ၊ ဓားမ ႏွစ္ေခ်ာင္း ခ်ိတ္ျပီး မေကြးတိုင္း ဂန္႕ေဂါျမိဳ႕နယ္ ေခါက္ခူရြာကေန သူ႕သမီးေတြရွိရာ စစ္ကိုင္းတိုင္းအထက္ပိုင္း တမူးအထိခရီးဟာ တစ္လကိုးသီတင္းၾကာပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ဆီအရင္ဝင္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးသတ္မွတ္မထားဘဲ သူစိတ္ကူးတည့္ရာ သမီးအိမ္ကိုအရင္ဝင္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ အေပ်ာ္လြန္ျပီး မိုးက်ေပမယ့္ မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ႏွစ္ေပါက္တဲ့အထိေနသြားတတ္တယ္။ အေနၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ " သူ႕အဖြားၾကီးကိုေတြ႕ခ်င္တယ္ " သားေတြ၊ ေျမးေတြ ေတြ႕ခ်င္တယ္အေၾကာင္းျပျပီး ေယာနယ္ျပန္ေျပးေတာ့လည္း ဒီႏြားတစ္ရွဥ္းနဲ႕ ၊ ဒီလွည္းနဲ႕ပါဘဲ။

အဖိုးကသူ႕ႏြားေတြကို အင္မတန္ခ်စ္ျပီး အင္မတန္လည္းဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။ ႏြားဟာသူ အခင္တြယ္ဆုံးမိတ္ေဆြ ၊အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းပါ။ အဖိုးလွည္းေမာင္းတဲ့အခါ လွည္းသမားေတြရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ၾကိမ္လုံးေဆာင္ထားေပမယ့္ သူ႕ႏြားေတြကို ႐ိုက္ေလ့မရွိ၊ ဟဲ့ ငျပာၾကီး ရုန္းပါဟဲ့ ၊ လုပ္ပါဟဲ့ လို႕သာဆိုတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကိမ္တို႕တာေလာက္ေတာ့ရွိသေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူအခ်စ္ဆုံးေျမးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္က သူ႕ႏြားေတြကို အႏိုင္က်င့္လို႕မရပါ။ ဒါေပသိ ပိုျပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းတာက သူ႕ႏြားေတြကိုခ်စ္တတ္လာေအာင္သင္ေပးတာပါဘဲ။ လွည္းစီးရုံတင္ မေက်နပ္ႏိုင္တဲ့က်ေတာ္က လွည္းမပါဘဲ ႏြားၾကီးသက္သက္စီးခ်င္တဲ့အခါ အဖိုးဟာ က်ေနာ့ကိုသူ႕ႏြားေပၚတင္ျပီးေဘးကလိုက္ေပးရွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ႏြားေတြႏွင့္ ယာဥ္ပါးလာခဲ့တယ္။ ႏြားေတြအေပၚ ခ်စ္တတ္လာခဲ့တယ္။

အဖိုးဟာ အားရင္သူ႕ႏြားေတြကို ပြတ္သပ္ျပီး စကားေျပာတတ္ေသးတယ္။ ဘာေတြေျပာမွန္းေတာ့မသိ။ ပါးစပ္၊ မ်က္လုံး ၊ နားရြက္ ကစလို႕ ခြါ၊ အျမႇီးထိေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္သန္႕ရွင္ေရးလုပ္ေပးတယ္။ ေန႕ခင္းဘက္မွာ " မွက္ " တို႕ " မႊား " တို႕ အကိုက္မခံရေအာင္ ဂ႐ုစိုက္တတ္သလို ညဘက္ဆိုလည္း ျခင္မကိုက္ေအာင္ဆိုျပီး သူ႕ႏြားေတြနားမီးဖို ဖိုေပးထားတတ္ေသးတယ္။ အစာကိုလည္းဂ႐ုတစိုက္ေႂကြးတယ္၊ လြတ္ေက်ာင္းတဲ့အခါ သူကိုယ္တိုင္ သူ႕ႏြားကိုေက်ာင္းတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္သူ႕ႏြားေတြဟာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ အျမဲေၾကာ့ေနတဲ့ ႏြားေခ်ာေတြပါဘဲ။ "ငါ့ႏြားေတြက မင္းထက္အလုပ္လုပ္ျပီး မင္းလိုစကားမမ်ားဘူး" " ငါ့ႏြားေတြက မင္းလို ေျပာရတာလက္ေပါက္မကပ္ဘူး" လို႕အဖိုး ေနာက္ေျပာင္ျပီးေျပာခဲ့တဲ့စကားမေမ့ပါ။ အဖိုးႏြားေတြက တကယ္လည္းလိမၼာၾကပါတယ္။

ႏြားေတြရဲ့ သဘာဝ ဆာသည္ျဖစ္ေစ မဆာသည္ျဖစ္ေစ ပဲခင္းထဲျဖတ္ေမာင္းဆိုရင္ျဖင့္မွီရာ လွမ္းစြဲျပီးစားတတ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ စားေတာ္ပဲခင္းဆိုပိုဆိုးတတ္တယ္။ အညြန္႕ေလးေတြတက္ေနတဲ့ စားေတာ္ပဲခင္းဟာ ႏြား ေတြအတြက္ သြားရည္ယိုစရာ နတ္သုဒၶါေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ပဲခင္းထဲျဖတ္ေမာင္းတာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏြားနဲ႕အလုပ္ လုပ္တာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သြားရတဲ့အခါ " ျခင္းေတာင္း အငယ္ေလးေတြပံုစံ ခပ္က်ဲက်ဲ ရက္ထားတဲ့ ေတာင္းေသးေသးေလးေတြ ႏြားပါးစပ္ကို စြပ္ေပးထားၾကတယ္။ အဖိုးႏြားေတြကေတာ့ အဲလို အုပ္ေပးထားစရာမလိုပါ။ " ဟဲ့ ဟဲ့ ငျပား ၊ ငဝါ မလုပ္နဲ႕ " ဆို တခြန္းနဲ႕တင္ျပီးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဖိုးႏြားေတြနဲ႕က်ေနာ္လက္ပြမ္းတတီးျဖစ္လာပါတယ္။ ေခါင္းကိုင္လို႕ကိုင္ ၊ နားရြက္စြဲလို႕စြဲ ၊ ဂ်ိဳကိုင္လို႕ကိုင္ လုပ္ေပမယ့္ ျပန္ေခြ႕တာမ်ိဳးမရွိဘဲ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို မွိတ္ကာ မွိတ္ကာလုပ္တတ္တာကလြဲျပီး သည္းခံရွာၾကတယ္။

က်ေနာ္ ၈ -၉ တန္းေက်ာင္းသားေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ရဲ့အိမ္မွာသြားေနျပီး ေက်ာင္းတက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ့အေဖဟာ ျမိဳ႕နယ္ တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ အေကာင္ေပါင္းစံု ေတြ႕ရေတာ့တာပါဘဲ။ တစ္ခါက ခ်င္းတိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ ၾကက္မၾကီးတစ္ေကာင္ ကိုင္လာျပီး " ဆာကီး ငါ့ေက်းဇူးရွင္ ဒီၾကက္မ ေနေကာင္းေအာင္ ကုေပးပါ " " ေဆးကုခ ၾကက္ သုံးေကာင္ေပးပါ့မယ္ " ဆိုျပီးလာတာလည္းေတြ႕ဖူးပါရဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ကိုအေကာင္ ၂၀၀ ေလာက္ေမြးေပးခဲ့တဲ့ ၾကက္မၾကီး အသက္ရြယ္အရ နာမက်န္းျဖစ္တာကို မၾကည့္ရက္လို႕ထင္ပါရဲ့။ ႏြားမၾကီးကေန ႏြားေပါက္စေလး ေမြးတာလည္းထိုင္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အရြယ္စားၾကီးတဲ့အေကာင္ကို ေျမေပၚေလးဘက္ေထာက္ၾကလာေအာင္ေမြးေပးရတဲ့အတြက္ ႏြားမၾကီးေတြအေနနဲ႕ အေတာ္ခက္ခဲ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့အလုပ္ပါ။ မေတာ္လို႕ ေျခ၊လက္၊ေခါင္း ကန္႕လန္႕ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ႏြားမၾကီးက တဘြဲဘြဲ ေအာ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒိအခါ တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ ကယ္မွ အဆင္ေခ်ာေတာ့တယ္။ ဝက္ ၊ ဆိတ္ ၊ ကြၽဲ ၊ ႏြား ပိုက္တာေတြေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၾကံုရင္လည္းေျပာတာေပါ့။

ျမိဳ႕နယ္ တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ သူပိုင္ျမိဳ႕နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ကြၽဲ၊ ႏြား ေတြခြါနာလွ်ာနား ၊ ေဒါင့္သန္းေရာဂါ စတာေတြမျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ေဆးထိုးေပးရတယ္။ လက္ေထာက္ဆရာဝန္ရွိေပမယ့္ ျမိဳ႕နယ္ကက်ယ္ျပီး ရြာေတြကမ်ားတဲ့အတြက္ သူ႕အပိုင္ ၊ကိုယ့္အပိုင္ခြဲျပီး တာဝန္ယူရပါတယ္။ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ့ အေဖျဖစ္တဲ့ တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ဟာ အသက္ရြယ္ရလာျပီဆိုေတာ့ အေတာ္အတန္ေဝးတဲ့ရြာဆို မသြားႏိုင္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္နဲ႕ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း ကို " တိရိစၧာန္ ေဆးထိုးနည္း သင္ေပးထားပါတယ္ " ။

တိရိစၧာန္က လူလိုအိပ္ယာေပၚစင္းခံေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ ပညာရပ္ပါဘဲ။ သူတို႕ ေဆးထိုးရတာ သိုင္းကစားသလိုပါဘဲ ၊ တိရိစၧာန္ အေကာင္ေပၚမူတည္ျပီး လွ်င္ျမန္ပါးနပ္ မႈရွိဖို႕ အေရးၾကီးပါတယ္။ ေခြး ၊ ေၾကာင္ေတြက အခန္႕မသင့္ရင္ ျပန္ရန္ျပဳတတ္လို႕ သူတို႕ကို ေဆးထိုးရတာ သိပ္မခက္ေပမယ့္ သိပ္မလြယ္ပါ။ " ဝက္ " လို အေရထူျပီး ျခံထဲပတ္ေျပးေနတဲ့ အေကာင္မ်ိဳးဆို ေဆးတစ္ခါထိုးဖို႕ ၂ နာရီ ၃ နာရီေလာက္ၾကာတတ္တယ္ခင္ဗ်။ ကြၽဲ ၊ ႏြား ေတြဆိုလည္းအခန္႕မသင့္ရင္ ကန္ခံရ ၊ ေခြ႕ခံရတတ္တယ္။ အခဲမေက်တတ္တဲ့ အေကာင္နဲ႕ေတြ႕လို႕ကေတာ့ လိုက္ေခြ႕ေတာ့တာဘဲ။ က်ေနာ္တို႕ဘက္ကရြာေတြက ေျခတံအိမ္ရွည္ေတြဆိုေတာ့ အဲလိုအလိုက္ခံရရင္ အိမ္ေပၚတက္ေျပးရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေလ့က်င့္ရသြားျပီးေနာက္မွာေတာ့ ကြၽဲ ႏွင့္ ႏြား ဟာ အလြယ္ဆုံး ေကာင္ေတြျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေဆးေရပမာန (ml) နဲ႕ တရုတ္သိုင္းကားေတြထဲက လက္နက္ပုန္းပစ္သလို လွ်င္ျမန္မႈကိုေတာ့ ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ရသေပါ့။

ျမိဳ႕နယ္ စီမံခ်က္အရ ေဝးလံတဲ့ရြာေတြကို ကြၽဲ၊ ႏြား ေတြခြါနာလွ်ာနား ၊ ေဒါင့္သန္းေရာဂါ ကာကြယ္ေဆးထိုးဖို႕ အခ်ိန္က်လာတဲ့အခါ ၈ တန္းေက်ာင္းသား က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို လြတ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ဒါဟာ တရားဝင္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ေဆးကုတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကာကြယ္ေဆးထိုးတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးေလဆိုျပီးလြတ္ပံုရတယ္။ စက္ဘီး ၊ ေျခလွ်င္ သင့္သလိုသြားရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ အေတာ္ပင္ပန္းတဲ့ခရီးပါ။ သို႕ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကလည္း အၾကံရွိသဗ်။ ကြၽဲ ၊ ႏြား ေတြကို ကာကြယ္ေဆးထိုးတဲ့အခါ ေဆးဖိုး ေငြ ၂၀ ကိုေတာင္သူေတြဆီကေကာက္ခံပါတယ္။ ဒါလည္း တရားဝင္ေကာက္လို႕ရဒါမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ရြာေတြေရာက္တဲ့အခါ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္သေဘာတူညီမႈလုပ္ျပီး တစ္ေကာင္ အစိတ္ဆိုျပီးေစ်းသတ္မွတ္ပါတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ကာကြယ္ေဆးထိုးထြက္ရင္ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အေတာ္ေလး တြက္ေျခကိုက္ပါတယ္။

ရြာေတြေရာက္တဲ့အခါ သူၾကီးအိမ္ကိုတန္းဝင္ရတယ္။ က်ိဳးေၾကာင္းေျပာျပျပီး ကြၽဲ ႏြား စုဖို႕ ေမာင္းထုျပီး အသိေပးဖို႕ သူၾကီးလက္ေထာက္ ရြာေဆာ္ကို ခိုင္းရတယ္။ စုလို႕ရသမွ် ကိုရြာထဲမွာတင္ ေဆးထိုးေပးလို႕ရေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ လယ္တဲ ၊ ယာထဲ အထိဆင္းျပီး ေဆးလိုက္ထိုးေပးရတဲ့အတြက္ အေတာ္ပင္ပန္းပါတယ္။ ဇီးရွိတဲ့အေကာင္ ( ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားတဲ့ ကြၽဲ ၊ ႏြား ) ဆိုကာကြယ္ေဆးမထိုးရဆိုျပီး မွာထားလို႕ ေဆးမထိုးခင္ အထီး၊အမ ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္ရေသးသဗ်။ အမဆိုရင္ ဇီးရွိ၊မရွိေမးရေသးတယ္။ ကိုယ္နေမာ္နမဲ့ လုပ္ျပီးထိုးမိလို႕ ဆုံးပါးသြားလို႕မျဖစ္ပါ။ ဒါသူတို႕ ရတနာ။ သူၾကီးအိမ္မွာ အစားေသာက္ေကာင္းေပမယ့္ လယ္ထဲ ၊ ယာထဲဆင္းတဲ့အခါ ထမင္းေတာင္ မစားရတဲ့ေန႕ေတြလည္းၾကဳံးခဲ့ဖူးတယ္။ အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ေငြထုတ္ပိုက္ ၊ သူတို႕ေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြတေထာၾကီးသယ္ျပီး ျပန္ေပါ့။ ရြာေတြရွိရာကို သုံးေလးလတစ္ခါ သြားရတာမို႕ ေနာက္ေတာ့လည္း သူၾကီး ၊ ရြာသူ ရြာသား၊ ကြၽဲ ႏြား မက်န္ ကိုယ့္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုမွတ္မိေနပါေတာ့တယ္။ ၈တန္းေက်ာင္းသား က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လာတဲ့အခါ " ေဝး အေကာင္ဆရာဝန္ေလးေတြလာတယ္ " ဆိုျပီး ၾကိဳတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေဖးက ၾကက္ ၊ ဝက္ ေတြကျဖင့္ မ်က္ခုံး ခပ္လႈပ္လႈပ္ေပါ့။ ( က်ေနာ္တို႕ဘက္မွာ ဘယ္တိရိစၧာန္ ျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္လို႕ေခၚေလ့ရွိတယ္ )

ျမိဳ႕နယ္ တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ေတြရဲ့ ေနာက္ထပ္အေရးၾကီးတဲ့အလုပ္ရွိပါေသးတယ္။ သားသတ္လိုင္စင္ ရထားတဲ့ သားသတ္႐ံုက ဝက္၊ ကြၽဲ ၊ ႏြား ေတြရဲ့ က်မ္းမာေရးကိုစစ္ေဆးေပးရတာပါ။ ကူးဆက္ေရာဂါရွိတဲ့ ဝက္ ၊ ကြၽဲ ၊ ႏြား ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ သတ္ျပီး ေရာင္းခြင့္မေပးပါ။ တစ္ေန႕ ႏြားသတ္႐ံု လိုက္သြားမိရာက က်ေနာ့တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုျမင္ရပါတယ္။ သားသတ္႐ံုထဲမွာ ႏြားခုႏွစ္ေကာင္ေလာက္ေတြ႕တယ္။ ႏွစ္ေကာင္က သာအမိျဖစ္ဟန္တူတယ္။ ႏြားမၾကီးကိုသာၾကိဳးဳးခ်ည္ထားျပီး ႏြားသားေလးကို ၾကိဳးခ်ည္မထားပါ။ ထူးထူးျခားျခား ျမင္ကြင္းကာေတာ့ ႏြား မ်က္လုံးႏွစ္လုံးေအာက္မွာ စိုေနတဲ့မ်က္ရည္စီးေခ်ာင္းႏွစ္ခုေတြ႕ရတာပါဘဲ။ တစ္ေကာင္တည္းမဟုတ္ဘဲ ႏြားေတြအားလုံးျဖစ္ေနတယ္။ ေရာဂါရွိလို႕မဟုတ္ပါ။ သူတို႕အသတ္ခံရမွာသိလို ငိုေနၾကဟန္တူပါတယ္။ ခ်င္းအမ်ိဳးသားျဖစ္တဲ့ ဘာသာျခား တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ ေမးၾကည့္တဲ့အခါ " ေရာဂါေၾကာင့္မဟုတ္ဖူး " " ဝမ္းနည္းလို႕ႏြားေတြငိုတယ္ " " ဒီေရာက္လာတဲ့ႏြားေတြ အကုန္ဒီလိုဘဲ " ဆိုေတာ့ က်ေနာ္အေတာ္ဝမ္းနည္းသြားပါတယ္။ အဲဒိဝမ္းနည္းမႈ အတိမ္နက္ကို က်ေနာ္မရွင္းျပတတ္ပါ။ အဲဒိေန႕ကစလို႕ ဘာေၾကာင့္ အမဲသားမစားလဲဆိုတာ ေမးတိုင္း အဲဒိအျဖစ္ပ်က္ကိုျပန္ေျပာျပမိတယ္။ ခုခ်ိန္ထိပါ။ ခုေတာ့ က်ဳပစ္ထဲေရာက္တဲ့အထိေရးမိတယ္ဆိုပါေတာ့။

ဒီလိုနဲ႕ ၁၀ တန္းကို ရန္ကုန္မွာတက္။ အေဝးသင္ေက်ာင္းျပီး။ အလုပ္လုပ္။အလုပ္ကိစၥနဲ႕ နယ္စံုေရာက္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာရွိေနတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္ ခ်စ္တဲ့ ႏြားေတြကိုရည္စူးျပီး အထူးေမတၱာပို႕တဲ့လရွိပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ရာေထာင္ခ်ီျပီး ပ်က္စီးေလ့ရွိလို႕ပါ။ " သိုးသငယ္ " ေနရာအစားထိုးခံရတဲ့ ႏြားေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ကိုယ္တိုင္ တိရိစၧာန္ ခ်စ္တတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဘယ္လို တိရိစၧာန္ မ်ိဳးကိုမွ မပ်က္စီးေစလိုပါ။ က်ေနာ္ပိုင္ဦးေႏွာက္ေလးနဲ႕ စဥ္းစားထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အတၱျဖစ္လို႕ သူတပါးကို ထိခိုက္မိတာမ်ိဳးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနပါလိမ့္။ အျပစ္တင္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ခံယံုပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွရည္ရြယ္ျပစ္တင္လိုစိတ္မရွိခဲ့တာအမွန္ ပါ။

ခုလို ကံေကာင္းေထာက္မလို႕ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္တဲ့အခါ ရံဖန္ရံခါ အေမးခံရတတ္တဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုရွိပါတယ္။ " ေအာ္မင္းတို႕က ျမန္မာလား၊ ဒါဆို ဗုဒၶဘာသာေပါ့ ၊ အမဲသားမစားဘူးေပါ့ " ဆိုတဲ့ေမးခြန္းပါ။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ " ငါအမဲသား မစားတာ ဘာသာေရးနဲ႕ မသက္ဆိုင္ပါ၊ ငါတို႕ႏိုင္ငံက မင္းတို႕ လိုမတိုးတက္တဲ့အတြက္ တို႕ မိဘ ဘိုးဘြားေတြအပါဝင္ ငါတို႕ ငယ္ကတည္းက လယ္လုပ္ငန္းမွာ ႏြား ႏွင့္ လူ အတူတူတြဲျပီးအလုပ္လုပ္ရတယ္၊ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးမွာလည္းသုံးရတယ္၊ တို႕လူေနမႈဘဝမွာ ႏြားဟာ ေက်းဇူးအျပဳဆုံး တိရိစၧာန္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မိတ္ေဆြအျဖစ္တန္ဖိုးထားလို႕ တို႕မ်ား ႏြားသားမစားတာ ဆိုျပီး အေလးနက္ထားျပီးျပန္ေျဖရတယ္။ ျပီးရင္ က်ေနာ္ ၈ တန္းေက်ာင္းသားတုန္းက ျမင္ခဲ့ရတဲ့ႏြားသတ္႐ံုအေၾကာင္း တဆက္တည္းေျပာလိုက္ေတာ့တာပါဘဲဗ်ာ။ ခုေတာ့ က်ဳပစ္ဖိုရမ္ထဲေရာက္တဲ့အထိေရးမိတယ္ဆိုပါေတာ့။
သတၱဝါ တစ္ခု ကံတစ္ခု
ဟိုတေလာကက်ဳပစ္ဖိုရမ္မွာေရးခဲ့တဲ့စာပါ။ ေရးမိတဲ့စာေတြတစ္စုတစည္းတည္းရွိေစခ်င္လို႕ဒီမွာခဏသိမ္းပါမယ္။ ေရွးျမန္မာ ဘေလာ့ရဲ့ မူလ Themes ႏွင့္ဘာမွမသက္ဆိုင္ပါ။

2/9/11

ေျခေတာ္ရာမ်ားတြင္ ပါေလ့ရွိသည့္ လကၡဏာမ်ား

ေျခေတာ္ရာေတြႏွင့္ပတ္သက္ျပီး အမ်ားၾကီးေလ့လာမႈလုပ္ရပါဦးမယ္။ပိုျပီးေရွးက်တဲ့ အိႏၵယ ၊ ပါကစၥတန္ (ဂႏၶာရ)၊ အာဖဂန္နစၥတန္( မထုရ )၊ သိရိလကၤာ(သီဟိုဠ္) ၊ ကေမ႓ာဒီးယား (ကေမ႓ာဇ) ၊ နီေပါ ၊ ဘဂၤလားေဒစ္ စတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာေတြ႕ရတဲ့ ေျခေတာ္ရာပါ အမွတ္လကၡဏာေတြဟာ ျမန္မာျပည္က ေရွးေဟာင္း ေျခေတာ္ရာ ပါလကၡဏာေတြနဲ႕ မတူပါ။ ။ ရွင္းရွင္းေျပာေတာ့ ဘာမွေသခ်ာမသိေသးပါ။ ဒါေၾကာင့္ On going Research ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ခဏထားပါမယ္။ ၁၀၈ ကြက္ရွိ အမွတ္လကၡဏာကို ၁၀၈ ခုေသာစာေတြႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ျပီးေတာ့မွ ပံု ႏွင့္ စာ တြဲျပခ်င္ပါတယ္။ ခုေတာ့ အဆင္မေျပေသးပါ။

ေျခေတာ္ရာမ်ားတြင္ ပါေလ့ရွိသည့္ လကၡဏာမ်ား

၁။ သတိၱစက္ - လွံမ
၂။ သိရိဝစၧစက္ - အိမ္မြန္
၃။ နႏၵိယာဝဋစက္ - ဇလပ္ပန္း
၄။ ေသာဝတိၱကစက္ - လည္ေရးသုံးဆင့္
၅။ ဝဎမာနက စက္ - ထမင္းပြဲ
၆။ ဝဋံသကစက္ - ဦးေဆာက္ပန္း
၇။ ဘဒၶဌစက္ - ခြၽန္းေတာင္း
၈။ အကုၤသစက္ - ခြၽန္းေတာင္း
၉။ ပါသာဒစက္ - ျပာသာဒ္
၁၀။ ေတာ့ရဏစက္ - တံခါးတိုင္
၁၁။ ေသတစၧတၲစက္ - ထီးျဖဴ
၁၂။ ခဂၢစက္ - သန္လ်က္
၁၃။ တာလဝဏၬစက္
၁၄။ မဟူရဟတၱစက္ - ဥေဒါင္းျမီးစည္း ( ယပ္ )
၁၅။ စာမရံစက္ - စာမရီျမီးစည္း ( ယပ္ )
၁၆။ မဏိစက္ - ပတၱျမား
၁၇။ ပတၱစက္ - သပိတ္ ၊ စားေတာ္ခြက္
၁၈။ သုမနဒါမစက္ - ျမတ္ေလးပန္းခိုင္ ၊ ျမတ္ေလးပန္းဆိုင္း
၁၉။ နီလုပၸလစက္ - ၾကာညိဳ ၊ ၾကာျပာ
၂၀။ ေသတုပၸလစက္ - ၾကာျဖဴ
၂၁။ ရတၱဳပၸစက္ - ၾကာနီ
၂၂။ ပဒုမစက္ - ၾကာပဒုမၼာ
၂၃။ ပု႑ရိကစက္ - ၾကာပု႑ရိက္
၂၄။ ပု႑ပါတိစက္ - ေရျပည့္အိုး
၂၅။ ပုဏၰပါတိစက္ - ေရျပည့္ဖလား
၂၆။ သမုဒၵစက္ - သမုဒၵရာ
၂၇။ စကၠဝါ႒ပဗၺတစက္ - စၾကာ႒ာ
၂၈။ ဟိမဝႏၲပဗၺတစက္ - ဟိမဝႏၲာေတာင္ပံု
၂၉။ ေမ႐ုပဗၺတစက္ - ျမင္းမိုရ္ေတာင္
၃၀။ သူရိယမ႑လစက္ - ေနဝန္း
၃၁။ စႏၵ႑လစက္ - လဝန္း
၃၂။ နကၡတၲာနိစက္ - ေတာင္ကြၽန္း ၊ဇမၺဴဒိပ္ကြၽန္းပံု
၃၃။ ပုဗၺဝိေဒဟစက္ - အေရွ႕ကြၽန္းပံု၊ ကြၽန္းငယ္ကြၽန္းၾကီး
၃၄။ အပရေဂါယာနစက္ - အေနာက္ကြၽန္းပံု
၃၅။ ဇမၺဴဒီပစက္ - ေတာင္ကြၽန္း၊ ဇမၺဴဒိပ္ကြၽန္းပံု
၃၆။ ဥတၱရကု႐ုစက္ - ေျမာက္ကြၽန္းပံု
၃၇။ စကၠဝတိၱစက္- စၾကဝေတးမင္းပံု
၃၈။ ဒကိၡဏာဝဋၬသခၤစက္ - လက္ယာရစ္ခ႐ုသင္းျဖဴပံု
၃၉။ သုဝဏၰမစၧယုဂ႒စက္ - ေရႊငါးၾကင္းအစံု
၄၀။ စကၠာဝုဓစက္ - စက္နက္ပံု
၄၁။ လဝဏသီတာစက္ - သီတာခုႏွစ္တန္ ဆားငန္ေရပံု
၄၂။ ဥစၧဳသီတာစက္ - သီတာခုႏွစ္တန္ ၾကံရည္ခ်ိဳပံု
၄၃။ သုရာသီတာစက္ - သီတာခုႏွစ္တန္ ေသရည္ပံု
၄၄။ သာဓိသီတာစက္ - သီတာခုႏွစ္တန္ အမႈခပ္သိမ္းျပီးေသာပံု
၄၅။ ဒဓိသီတာစက္ - သီတာခုႏွစ္တန္ ႏို႕ဓမ္းရည္ပံု
၄၆။ ဒုဒၶသီတာစက္ - သီတာခုႏွစ္တန္ ႏို႕ရည္ပံု
၄၇။ ဇလသီတာစက္ - သီတာခုႏွစ္တန္ ေရခ်ိဳပံု
၄၈။ ယုဂႏၶရစက္ - ယုဂႏၶရေတာင္
၄၉။ ဣသိဓရစက္ - ဣသိရေတာင္
၅၀။ ကရဝိကစက္ - ကရဝိကေတာင္
၅၁။ သုဒႆနစက္ - သုဒႆနေတာင္
၅၂။ ေနမိႏၶရစက္ - ေနမိႏၶရေတာင္
၅၃။ ဝိနတကစက္ - ဝိနတကေတာင္
၅၄။ အႆကဏၰစက္ - အႆကဏၰေတာင္
၅၅။ အေနာတတၳစက္ - အေနာတတၳ ေရအိုင္
၅၆။ ကဏၰမု႑စက္ - ကဏၰမု႑ ေရအိုင္
၅၇။ ရထကာရစက္ - ရထကာရ ေရအိုင္
၅၈။ ဆဒၵႏၲစက္ - ဆဒၵႏၲ ေရအိုင္
၅၉။ ကုဏာလစက္ - ကုဏာလ ေရအိုင္
၆၀။ မ႑ကိနီစက္ - မ႑ကိနီ ေရအိုင္
၆၁။ သီဟပၸါတစက္ - သီဟပၸါတ ေရအိုင္
၆၂။ သုပဏၰရာဇာစက္ - ဂဠဳန္မင္း
၆၃။ သံသုမာရစက္ - မိေက်ာင္းမင္း
၆၄။ ဓဇစက္ - တံခြန္လ်ားပံု
၆၅။ ပဋကာစက္ - တံခြန္ ၊ ကုကၠား
၆၆။ သုဝဏၰသိဝိကာစက္ - ရတနာသံလ်က္
၆၇။ သုဝဏၰဝါ႒ဗီဇနီစက္ - စာမရီသားျမီယပ္
၆၈။ ေကလာသပဗၺတစက္ - ေကလာသေငြေတာင္
၆၉။သီဟရာဇာစက္ - ျခေသ့ၤမင္း
၇၀။ ဗ် ဂၣရာဇာစက္ - က်ားမင္း
၇၁။ ဝလာဟက အႆရာဇာစက္ - ဝလာဟကျမင္းမင္း
၇၂။ ဥေပါသထ ဆဒၵႏၲဟတိၱရာဇာစက္ - ဥေပါသထဆဒၵဆင္မင္း
၇၃။ ဗာသုကီနဂရာဇစက္ - ဗာသုကီ နဂါးမင္း
၇၄။ ဟံသရာဇာစက္ - ဟသၤာမင္း
၇၅။ ဥသဘရာဇာစက္ - ဥသဘႏြားမင္း
၇၆။ ဧရာဝဏၰဟတိၱရာဇာစက္ - ဧရာဝဏ္ဆင္မင္း
၇၇။ သုဝဏၰမကာရစက္ - ေရႊမကန္းပံု
၇၈။ သုဝဏၰနာဝါစက္ - မုခ္ထြတ္ေလးခုရွိ ေရႊေလွ
၇၉။ ျဗဟၼရာဇာစက္ - ျဗဟၼာမင္းပံု
၈၀။ သဝစၧကာေဓႏုစက္ - ႏို႕တိုက္ေနေသာ ႏြားသားအမိ
၈၁။ ကႎပုရိသ ကႎပုရိစက္ - ကိႏၷနီ - ကိႏၷရာ
၈၂။ ကရဝိကစက္ - ကရဝိတ္
၈၃။ မယူရရာဇာစက္ - ဥေဒါင္းမင္း
၈၄။ ေကာဥၥရာဇာစက္ - ၾကိဳးၾကာမင္း
၈၅။ စကၠဝါကရာဇာစက္ - စကၠဝါက္ငွက္မင္း
၈၆။ ဇိဝဥၥီဝကရာဇာစက္ - ဇီဝစိုးငွက္မင္းပံု
၈၇။ စတုမဟာရာဇာဇိကာစက္ - စတုမဟာရာဇ္နတ္ဘံု
၈၈။ တာဝတႎသာစက္ - တာဝတႎသာနတ္ဘံု
၈၉။ ယာမာစက္ - ယာမာနတ္ဘံု
၉၀။ တုတိတာစက္ - တုတိတာနတ္ဘံု
၉၁။ နိမၼာနရတီစက္ - နိမၼာနရတီနတ္ဘံု
၉၂။ ပရနိမိၼတ ဝသဝတီၱစက္ - ပရနိမိၼတဝသဝတီၱနတ္ဘံု
၉၃။ ျဗဟၼပါရိသဇၥၽာစက္ - ျဗဟၼပါရိသဇၥၽာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၉၄။ ျဗဟၼပုေရာဟိတာစက္ - ျဗဟၼပုေရာဟိတာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၉၅။ မဟာ ျဗဟၼာစက္ - မဟာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၉၆။ ပုေရာဟိတာစက္ - ပုေရာဟိတာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၉၇။ အပၸမာဏာဘာစက္ - အပၸမာဏာဘာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၉၈။ အာဘႆရာဇာစက္ - အာဘႆရာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၉၉။ ပရိတၱသုဘာစက္ - ပရိတၱသုဘာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၁၀၀။ အပၸမာဏသုဘာစက္ - အပၸမာဏသုဘာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၁၀၁။ သုဘကိဏွာစက္ - သုဘကိဏွာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၁၀၂။ ေဝဟပၸဘာစက္ - ေဝဟပၸဘာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၁၀၃။ အသညသတၱာစက္ - အသညသတၱ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၁၀၄။ အဝိဟာစက္ - အဝိဟာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၁၀၅။ အတပၸါစက္ - အတပၸါ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၁၀၆။ သုဒႆာစက္ - သုဒႆာ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၁၀၇။ သုဒႆီစက္ - သုဒႆီ ျဗဟၼာ႔ဘံု
၁၀၈။ကကနိ႒ာစက္ - အကနိ႒ာ ျဗဟၼာ႔ဘံု

2/7/11

ထိုင္း၊ ကေမၻာဒီးယားနယ္စပ္ လက္နက္ႀကီးမ်ား ပစ္ခတ္

ထိုင္း၊ ကေမၻာဒီးယားနယ္စပ္ လက္နက္ႀကီးမ်ား ပစ္ခတ္

ထိုင္းစစ္တပ္ဘက္က နယ္စပ္ကိုျဖတ္ၿပီး အေျမာက္ လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံရဲ႕ ၁၁ ရာစုနွစ္ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ တစိတ္တပိုင္း ထိခိုက္ ပ်က္စီးခဲ့ရတယ္လို႔ ကေမၻာဒီးယား အစိုးရက ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ထိုင္းစစ္တပ္က လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္မႈရဲ႕ ရလဒ္အျဖစ္ ကုလသမဂၢရဲ႕ ထိန္းသိမ္းထားသင့္တဲ့ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ စာရင္း၀င္ ဖရာ့၀ိဟာရ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ တစိတ္တပိုင္း ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတဲ့ သတင္းကို ျပင္သစ္ သတင္းဌာနတခုကို ကိုးကားၿပီး ကေမၻာဒီးယား အစိုးရက ထုတ္ျပန္ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေၾကညာခ်က္အေပၚ ထိုင္းအစိုးရက တုံ႔ျပန္မႈ တစုံတရာ မရွိေသးဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

တနဂၤေႏြေန႕က အျငင္းပြားေနၾကတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းနားမွာ ထိုင္းနဲ႕ ကေမၻာဒီးယား တပ္ဖြဲ႕ေတြ တိုက္ခိုက္မႈ အသစ္ေတြ ျပန္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ယာယီ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲဖို႔ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ အဆုံးသတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ထိုင္းလူမ်ဳိး အမ်ားစုက သေဘာမတူေပမဲ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံတကာ တရား႐ုံးက ထိုင္း၊ ကေမၻာဒီးယား နယ္စပ္က ဘုရားေက်ာင္းကို ကေမၻာဒီးယား ပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

ထိုင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ဒီအျငင္းပြားမႈကို ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နည္းနဲ႔ အေျဖရွာဖို႔ ေျပာၿပီး နာရီအနည္းငယ္ အၾကာမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ လူ ၁၀ ဦး ထိခိုက္ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္လို႔ ထိုင္းသတင္းစာေတြက ေဖာ္ျပပါတယ္။

စေနေန႔က ထိုင္းႏုိင္ငံ People's Alliance for Democracy ပါတီအဖြဲ႕၀င္ ၂,၀၀၀ ေလာက္ ဘန္ေကာက္မွာ စု႐ုံးၿပီး ပိုၿပီး တင္းမာျပတ္သားတဲ့ ရင္ဆိုင္မႈမ်ဳိးလုပ္ဖို႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။

ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံမွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ေဟာ္ နမ္ဟြန္း (Hor Namhong) က သူ႔အဆုိအရ ထုိင္းတပ္ဖြဲ႕ေတြရဲ႕ ေျဗာင္က်က် ရန္လုိမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကမၻာ့ကုလသမဂၢကို တင္ျပ တုိင္တန္းမယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။

Credit to VOA Burmese Services


စေလ႐ုပ္စံုေက်ာင္းက ေက်ာက္စာပိုင္းက်ိဳးႏွစ္ခု

Photo by Saw Thet Lin @ http://sawthetlin.blogspot.com/
Photo by Saw Thet Lin @ http://sawthetlin.blogspot.com/
Photo by Saw Thet Lin @ http://sawthetlin.blogspot.com/

Photo by Saw Thet Lin @ http://sawthetlin.blogspot.com/


ခုျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္စာက်ိဳးအပိုင္းစႏွစ္ခုပံုကို ဘေလာ့ဂါ ကိုေစာသက္လင္းမွ ေက်းဇူးျပဳပါတယ္။ (၁၈-၁၂-၂၀၁၀) စေလျမိဳ႕ ႐ုပ္စံုေၾကာင္းေရာက္စဥ္႐ိုက္ယူခဲ့တယ္လို႕သိရပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြ႕တယ္ဆိုတာအျမဲနားစြင့္ေနရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြရဲ့တန္ဖိုးက ၾကီးမားလွပါတယ္။ ကိုေစာသက္လင္းကို ေက်းဇူးအထူးတင္တယ္လို႕ ဒီေနရာမွာဆိုပါရေစ။

စေလ႐ုပ္စံုေက်ာင္းကို ေရွးေဟာင္းသုေတသနဌာနက ေစာင့္ေရွာက္ထားတယ္လို႕သိရပါတယ္။ ပန္းပုလက္ရာ ၊ ဗိသုကာလက္ရာ ၊ လက္သမားပညာ ၊ လက္မႈပညာစတာေတြကို တေပါင္းတည္းေလ့လာလို႕ရတဲ့အျပင္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ေက်ာက္စာေတြလည္းရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့ခရီးသြားလုပ္ငန္းမွာ ႏိုင္ငံျခားသားတို႕ စိတ္ဝင္တစားသြားေရာက္တတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုအပါဝင္ျဖစ္လာပါျပီ။ Flickr.com မွာၾကည့္ရတဲ့ ပံုတခ်ိဳ႕ရယ္ ၊ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ ေက်းဇူးျပဳတဲ့ပံုေတြသာၾကည့္ဖူးျပီး လူကိုယ္တိုင္မေရာက္ဖူးေသးပါ။
ခုျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္စာက်ိဳးအပိုင္းစႏွစ္ခုကို ေတာင္သူေတြရဲ့ ယာထဲကရရွိတာျဖစ္ျပီး ႐ုပ္စံုေၾကာင္းကို ေပးပို႕ထားရွိခဲ့တာျဖစ္တယ္လို႕သိရပါတယ္။ ေရွးေဟာင္းသုေတသနဌာနက စာရင္းသြင္းျပီးျပီလား၊ အစီရင္ခံစာထုတ္ျပီးျပီလားဆိုတာမသိရေသးပါ။ ေပါက္ျပားစာမိထားပံုေပၚတဲ့ ေက်ာက္စာဟာ အေတာ္ေလးပ်က္စီးေနျပီျဖစ္ေပမယ့္ ၾကိဳးစားဖတ္မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ရႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ၾကိစားဖတ္ေသာ္လည္းဘဲ ခုခ်ိန္ထိဖတ္မရပါ။ ေျခာက္ေၾကာင္းေျမႇာက္မွာစာတန္းမွာ " ျဂီ " လို႕ထင္ရတဲ့ စာလုံးတစ္လုံးေတြ႕တယ္။ ခုႏွစ္ေၾကာင္းေျမႇာက္မွာလည္းထပ္ေတြ႕တယ္။ ပုဂံေခတ္ေရးဟန္လို႕ ယူဆပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိတိက်က်ျပတ္ျပတ္သားသားျမင္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္လို႕ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္မေျပာႏိုင္ေသးပါ။ ေရွ႕ဆက္ေလ့လာရပါဦးမယ္။ မိတ္ေဆြတို႕လည္းဖတ္လို႕ရတယ္ အဖိုးတန္အခ်က္လက္ေတြရွိတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အသိေပးပါဦး။ ပညာယူခ်င္လို႕ပါ။ ဒီေက်ာက္စာႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ပတ္သက္ျပီး High Resolution ပံုေတြရွိရင္ေဝမွ်ပါဦး။

2/6/11

ထိုင္းနဲ႔ကေမၻာဒီးယားနယ္စပ္ အပစ္ရပ္ဖို႔သေဘာတူ

Photo by The Mirror ( Cambodia )

Photo by The Mirror ( Cambodia )

ထိုင္းနဲ႔ကေမၻာဒီးယားနယ္စပ္ အပစ္ရပ္ဖို႔သေဘာတူ

အနည္းဆံုး စစ္သားတေယာက္ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ႏုိင္ငံ နယ္စပ္အျငင္းပြားမႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တိုက္ပြဲေတြ ထပ္မံျဖစ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ စေနေန႔မွာပဲ ထုိင္းနဲ႔ကေမၻာဒီးယား ႏုိင္ငံတို႔ဟာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ဖို႔ သေဘာတူခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကေန ဗြီအိုေအ သတင္းေထာက္ Ron Corben က သတင္းေပးပို႔ထားတာကုိ မနႏၵာခ်မ္း က အျပည့္အစံု တင္ျပထားပါတယ္။

ႏွစ္ႏုိင္ငံ နယ္စပ္တေလွ်ာက္ ထုိင္းနဲ႔ ကေမၻာဒီးယားတပ္ေတြဟာ လက္နက္ႀကီးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း မေန႔က စေနေန႔ေႏွာင္းပိုင္းမွာေတာ့ ေရေရရာရာမရွိလွတဲ့ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ တႏွစ္အတြင္း ဒီနယ္ေျမမွာ ပထမဆုံး အေသအေပ်ာက္ေတြရွိခဲ့တဲ့ တုိက္ခုိက္မႈေတြ ျဖစ္ပြားရတဲ့အတြက္ ႏွစ္ႏုိင္ငံ စစ္တပ္အရာရွိေတြကေတာ့ တဖက္ကိုတဖက္ အျပစ္တင္ေန ၾကတာပါ။ ထုိင္းအစုိးရေျပာခြင့္ရသူ ပန္နိတန္ ၀ါတန္ရာဂြန္ ကေတာ့ စစ္တပ္မွာ ပစ္ခတ္ခြင့္အတြက္ တိတိက်က် သတ္မွတ္ျပဌာန္းထားတာေတြ ရွိတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ဒါကုိလည္း ကေမာၻဒီးယားႏုိင္ငံကုိ အသိေပးထားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

“စစ္ဘက္ဆုိင္ရာ ပစ္မွတ္ေတြကုိ တုိက္ခုိက္ခံရတဲ့အခါမ်ဳိးကုိသာ ဘယ္လုိလက္တုံ႔ျပန္ရမလဲ ဆုိတာကုိ က်ေနာ္တုိ႔က ညႊန္ၾကားထားၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနက တာ၀န္ရွိသူေတြအေနနဲ႔ ကေမာၻဒီးယားႏုိင္ငံက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိႏုိင္ေအာင္ ဆက္သြယ္အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔ အတြက္လည္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ေျပာထားပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အေျဖတရပ္ရဖုိ႔အတြက္လည္း ကေမာၻဒီးယား ႏုိင္ငံနဲ႔ အတူပူးတဲြ ေဆာင္ရြက္သြားႏုိင္မယ္လုိ႔လည္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ေမွ်ာ္လင့္ထားတာပါ။ ႏွစ္ဘက္စလုံးမွာ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရတာေတြ ရွိခဲ့တဲ့အတြက္ကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ ျဖစ္ပါတယ္။”

ထုိင္း-ကေမၻာဒီးယား ႏွစ္ႏုိင္ငံနယ္စပ္က အေခ်အတင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာက ႏွစ္ေပါင္း ၉၀၀ သက္တမ္းရွိၿပီ ျဖစ္တဲ့ ပရ၀ိဟာရ (Preah Vihear) ဘုရားေက်ာင္းအနီးမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ေသာၾကာေန႔ေႏွာင္းပိုင္းက တိုက္ပြဲေတြ စတင္ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။ ေရွးေဟာင္း ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းကို ပိုင္ဆိုင္ႏုိင္ဖို႔နဲ႔ အျငင္းပြားစရာ နယ္ေျမပိုင္နက္ ကိစၥေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္းႏွစ္ႏုိင္ငံၾကားမွာ ျဖစ္ပြားတဲ့ တိုက္ပြဲေတြအနက္ ဒါဟာေနာက္ဆုံး ျဖစ္ရပ္တခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကေမၻာဒီးယားေရာ ထုိင္းႏုိင္ငံကပါ ဒီဘုရားေက်ာင္းကို သူပိုင္ကိုယ္ပိုင္ ေတာင္းဆိုေနခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ကမၻာ့ခံု႐ံုးကေန ဒီဘုရားေက်ာင္းကို ကေမၻာဒီးယားက ပိုင္ဆုိင္ေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာ ျဖစ္သလုိ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ဒီဘုရားေက်ာင္းဟာ ကမာၻ႔ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္တခုအျဖစ္ ေၾကညာထားခဲ့တာပါ။

ဒါေပမဲ့လည္း ဘုရားေက်ာင္းအနီး နယ္ေျမကုိေတာ့ ၂ ဖက္အၾကား သေဘာတူညီမႈ မရႏုိင္ေသးတဲ့အတြက္ မၾကာခဏဆုိသလုိ တုိက္ခုိက္မႈေတြ ျဖစ္ပြားေလ့ရွိပါတယ္။ နယ္စပ္ အျငင္းပြားမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ထုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အဘိဆစ္ ၀ိဂ်ာဂ်ီ၀ အေနနဲ႔ ခပ္တင္းတင္း ကုိင္တြယ္ဖုိ႔ ႏုိင္ငံေရးမွာ ၾသဇာေညာင္းတဲ့ ထုိင္းအမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီ အုပ္စုကေတာင္းဆုိ ဆႏၵျပမႈေတြ ထြက္ေပၚခဲ့တဲ့အတြက္ မၾကာေသးခင္ ရက္ေတြအတြင္း တင္းမာမႈေတြ ပုိၿပီးႀကီးထြားလာတာပါ။

ႏွစ္ႏုိင္ငံစလုံး အသင္း၀င္အျဖစ္ပါ၀င္ေနတဲ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံမ်ားအသင္း (အာဆီယံ) ထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးအရ လုံၿခံဳစိတ္ခ်ရမႈေတြ ရွိေစဖုိ႔နဲ႔ ဆက္ဆံေရးေတြ ပုိမုိတုိးျမွင့္သြားဖုိ႔ အစီအစဥ္ေတြအေပၚ အခုတုိက္ခုိက္မႈေတြက ထိခုိက္စရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လုိ႔လည္း ႏုိင္ငံေရးအကဲခတ္ေတြက ျမင္ၾကပါတယ္။ အာဆီယံ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဆူရင္ ပီဆူ၀မ္ ကလည္း ပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့တဲ့အေပၚ အလြန္အမင္း စုိးရိမ္မကင္းျဖစ္ရေၾကာင္း ေျပာဆုိခဲ့သလုိ ေသြးထြက္သံယုိမႈေတြကုိ ရပ္တန္႔ဖုိ႔နဲ႔ ေဆြးေႏြးမႈေတြ လုပ္ဖုိ႔အတြက္လည္း ေတာင္းဆုိခဲ့တာပါ။ ႏွစ္ဖက္စလုံးကေတာ့ အာဆီယံအသင္းက ၾကား၀င္ ေစ့စပ္ေပးဖုိ႔အတြက္ လုိလားပုံရတယ္လုိ႔လည္း အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္က ေျပာဆုိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

Credit to VOA Burmese Services

2/3/11

ပ်က္စီးေနျပီျဖစ္တဲ့ ပဲခူး ပါဠိဘာသာ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ

ကလ်ာဏီသိမ္၊ ကလ်ာဏီသိမ္ေက်ာက္စာ အေၾကာင္း ရဟန္းရွင္လူ ပညာရွိ၊ သမိုင္းပညာရွင္ ၊ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ပညာရွင္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကေရးျပီးျပီမို႕ လူတိုင္းနားယဥ္ျပီးသားျဖစ္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ပါဠိဘာသာသင္ၾကားေရးဆိုင္ရာေက်ာင္းေတြမွာ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ ပါဠိဘာသာဟာ လက္စြဲက်မ္းေတြထဲကတစ္ခုအပါဝင္ျဖစ္ပါတယ္။ ကလ်ာဏီ ေက်ာက္စာ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ဟာ ျမန္မာမႈေရးရာ၊ျမန္မာ့သမိုင္းအထူးျပဳသင္ၾကားျပသတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ တကၠသိုလ္ေတြမွာမျဖစ္မေနကိုးကားၾကတဲ့ အေထာက္ထားတစ္ခုျဖစ္ေနပါျပီ။

ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ ပါဠိဘာသာကို ျမန္မာဘာသာ ျပန္ဆိုၾကရာမွာ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ေျပာရရင္
၁။ ေတာင္တြင္းၾကီးဆရာေတာ္ ခင္ၾကီးေပ်ာ္
၂။ တန႔္ၾကည္ေတာင္ အေနာက္ေတာင္ျမင့္ရြာ သုံးထပ္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ အသၽွင္ဓမၼစာရီ မေထရ္
၃။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဘုရားျဖဴတိုက္ ဆရာေတာ္ အသၽွင္ရာဇိႏၵသည္ သကၠရာဇ္ ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ျမန္မာဘာသာနိသၽွ ျပန္ဆို
၄။။ ပဲခူး ဘုရားျဖဴ ဆရာေတာ္ ( စာအုပ္အမည္- ဘုရားျဖဴ ဆရာေတာ္ ျပင္ေသာ သာသနာျပဳ ပဲခူး ကလ်ာဏီသိမ္ေက်ာက္စာ ပါဠိ-နိႆယ ၊ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္၊ သုဓမၼဝတီစာပံုႏွိပ္တိုက္၊ တိုက္နံပါတ္ ၅၅-၅၆ခ စစ္ကဲေမာင္ခိုင္လမ္း၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕။ )
၅။ ဆရာၾကီး ပါရဂူ ကလည္း အေတြးျမင္စာေဆာင္ မွာ အခန္းဆက္အျဖစ္ ျမန္မာဘာသာျပန္ေရးဖူးပါတယ္။
( ခုႏွစ္အတိအက်နဲ႕ က်မ္းျပဳ ဆရာေတာ္၊ လူပညာရွိတို႕ကို အျပည့္စုံမေဖာ္ျပႏိုင္ေသးလို႕ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ေျပာႏိုင္ဖို႕ရာ ဆက္ျပီးေလ့လာရပါဦးမယ္။ )

၆။ ၁၈ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈၉၂ ရက္စြဲပါ ေက်ာက္စာဝန္ ေတာ္စိန္ခို ( Taw Sein Ko ) က Kalyarni Sima Inscription ဆိုျပီး ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ ပါဠိဘာသာကို အဂၤလိပ္လိုျပန္ဆိုေရးသားခဲ့တယ္။ အဲဒိစာအုပ္ Cornell University Library မွာရွိတယ္။ ေဒါင္းယူခ်င္ရင္ေတာ့ http://www.archive.org/details/cu31924011724808

သမိုင္းဆိုတာသုေတသနနဲ႕တြဲမွခိုင္မာ ပါတယ္။ သုေတသနဆိုတာမွာ ေျမထဲကတူးေဖာ္ရရွိတဲ့ေရွးပစၥည္းအပါဝင္ ေက်ာက္စာ၊မင္စာ၊ ပုရပိုဒ္စာ၊ ေပစာ ၊ ခရီးသြားမွတ္တမ္းစာ ၊ကဗ်ာ၊ေလးခ်ိဳး၊ရတု စသျဖင့္ ဂီတဆိုင္ရာမွတ္တမ္းမ်ား ပါအခ်က္လက္ေတြကို ျပည္တြင္းျပည္ပ ေခတ္ျပိဳင္မွတ္တမ္းေတြနဲ႕ တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးျပီးကာမွ ေကာက္ခ်က္ခ် ေလ့လာမႈျဖစ္တယ္။ ေခတ္ျပိဳင္မွတ္တမ္းေတြဆိုရာမွာ ေက်ာက္စာ ဟာခိုင္မာမႈအရွိဆုံးအုပ္စုထဲမွာ ပါပါတယ္။ သို႕ေသာ္ ေက်ာက္စာတိုင္းမွန္တယ္ဆိုျပီး အတည္ယူလို႕ေတာ့မရပါ။ မူရင္းမဟုတ္တဲ့ ဆင့္ထိုး၊ စပ္ထိုး ဆိုတဲ့ေက်ာက္စာေတြရွိတတ္တယ္။ မူလထိုးေက်ာက္စာျဖစ္ေစကာမူ ယခင္အႏွစ္တစ္ေထာင္ေက်ာ္က အျဖစ္ပ်က္ကို မွန္းဆေရးသားတာမ်ိဳးျဖစ္ေနပါက အတည္ယူရန္ ခက္ခဲပါတယ္။ သုရွင္ရာဇာဓိပတိ ေခၚ ဓမၼေစတီမင္း ( ၁၄၇၂-၉၂) ေရးထိုးခဲ့တဲ့ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာပါဠိဘာသာဟာ မူလထိုးေက်ာက္စာျဖစ္ေစကာမူ ေက်ာက္စာပါ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းရာေတြဟာ ကမ႓ာ႔သမိုင္းလာေခတ္ျပိဳင္မွတ္တမ္းေတြနဲ႕ ကိုက္ညီမႈမရွိလို႕ အတည္ယူလို႕မရႏိုင္ပါ။

ဆရာၾကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းကေတာ့ျဖင့္
" သာသနာျပဳျပင္ေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို ၂၉ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၈၀ ရက္စြဲျဖင့္ ပဲခူး ကလ်ာဏီသိမ္ ေက်ာက္စာကို မြန္ဘာသာျဖင့္ ေက်ာက္စာခုႏွစ္တိုင္ ( တစ္ဆယ့္ေလးမ်က္ႏွာ ) ေရးထိုးခဲ့၏။ ပါဠိဘာသာျဖင့္လည္း အေၾကာင္းအရာတူကို ေက်ာက္စာသုံးတိုင္ ( ေျခာက္မ်က္ႏွာ ) ေရးခဲ့ေသးသည္။ အဆိုပါ မွတ္တမ္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဗုဒၶသာသနာဝင္ကို စ၍ေရးပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေအာက္ပိုင္းျဖစ္ေသာ ရာမညေဒသသို႕ အေသာကမင္းလက္ထက္ သာသနာျပဳေရာက္ပံုကို ေျပာျပသည္။ တစ္ဆယ့္ငါးရာစု ကုန္ေလာက္ ေရာက္သည့္အခါမွာ ၃၀၀ ဘီစီျဖစ္ေသာ ယခင္က အႏွစ္တစ္ေထာင္ရွစ္ရာကကိစၥကို ျပန္ေျပာင္းေျပာေနသျဖင့္ ျခြင္းခ်က္မရွိ လက္ခံႏိုင္ဖို႕ခက္သည္။ ထို႕အတူ သထံုမွ သာသနာ သည္ ေအဒီ ၁၀၅၇ တြင္ ပုဂံသို႕ေရာက္ပံုကိုလည္း အျပည့္အစံု လက္ခံႏိုင္ဖို႕ခက္သည္။ " လို႕ဆိုတယ္။

သို႕ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာအေၾကာင္းရာ နဲ႕ရက္စြဲေတြကျဖင့္ သီရီလကၤာအပါဝင္ ႏိုင္ငံျခားမွတ္တမ္းမ်ား ျပည္တြင္းေခတ္ျပိဳင္မွတမ္းမ်ားႏွင့္ တိုက္ဆိုင္တူညီမႈရွိလို႕ သမိုင္းမွတ္တမ္း အျဖစ္ သတိၾကီးၾကီးထားျပီး သုံးၾကပါတယ္။

ကလ်ာဏီ ေက်ာက္စာေပါင္းခ်ဳပ္ပါ အေရးပါေသာ ရက္စြဲေတြကေတာ့

၁၄၅၈။ ရာဇာဓိပတိသည္ ရာမညေဒသတြင္ သာသနာသန္႕စင္ေရးေဆာင္ရြက္ရန္ ၾကံရြယ္ ( ကလ်ာ ၅၉ )
၁၄၇၅။ ရာဇာဓိပတိသည္ သာသနာကို ျပဳျပင္လိုက သိမ္သမုတ္ျခင္းက စတင္ေဆာင္ရြက္ရမည္ဟုသေဘာေပါက္လ်က္ ေမာဂၢလန္မဟာေထရ္အမႉးရွိေသာ သံဃာႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးတို႕ႏွင့္ တိုင္ပင္ (ကလ်ာ ၆၆၊၆၉)
၂၁ ဇန္နဝါရီ ၁၄၇၆။ သာသနာျပဳျပင္ေရးအတြက္ ေမာဂၢလန္မဟာေထရ္ ႏွင့္ ရဟန္းဆယ္ပါးသည္ ရာမဒူတသေဘၤာစီးလ်က္ ေယာဂျမစ္ဝမွ သီဟိုဠ္သို႕စထြက္ ( ကလ်ာ ၇၂ )
၂၂ ဇန္နဝါရီ ၁၄၇၆။ သာသနာျပဳျပင္ေရးအတြက္ သီဝလိႏွင့္ ရဟန္းဆယ္ငါးပါးသည္ စီၾတဒူတသေဘၤာစီးလ်က္ ေယာဂျမစ္ဝမွ သီဟိုဠ္သို႕စထြက္ ( ကလ်ာ ၇၂)
၁၆ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၇၆။ သီဝလိမဟာေထရ္တို႕ ကလမၺဳဆိပ္ေရာက္၊ ဘုဝေနကဗာဟုမင္းကို အေၾကာင္းၾကား ( ကလ်ာ ၇၂)
၂၃ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၇၆။ သီလဝိမေထရ္တို႕ကို ဘုဝေနကဗာဟုမင္းကၾကိဳယူ။ မေထရ္တို႕ အႏုရာဓျမိဳ႕သို႕ ဘုရားဖူးရန္ ဆက္လက္ထြက္ခြါ ( ကလ်ာ ၇၂)
၃ မတ္ ၁၄၇၆ ။ ေမာဂၢလန္ မေထရ္ႏွင့္ ရဟန္းဆယ္ပါးတို႕စီးေသာ သေဘၤာသည္ေလလိႈင္းမိ၍ ဆင္းရဲျငိဳျငင္စြာျဖင့္ သလိႅရာဆိပ္တြင္ဆိုက္၊ ေဂါ႐ုစီေခါင္းေဆာင္သည့္ သူပုန္တို႕ေသာင္းက်န္းေသာေဒသျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ခရီးမဆက္ဝံ့သျဖင့္ ေခတၱဆိုင္းငံ့ေနရ ( ကလ်ာ ၇၃)
၇ ဧျပီ ၁၄၇၆။ ေမာဂၢလန္အဖြဲ႕ ခရီးဆက္ ( ကလ်ာ ၇၃)
၁၃ ဧျပီ ၁၄၇၆။ ေမာဂၢလန္အဖြဲ႕ ဇယဝဋျမိဳ႕သို႕ေရာက္။ ဘုဝေနကဗာဟုက ၾကိဳယူ ( ကလ်ာ ၇၃)
၆ ဇူလိုင္ ၁၄၇၆။ သီဝလိအဖြဲ႕ႏွင့္ ေမာဂၢလန္အဖြဲ႕ ပူးေပါင္းမိျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စြယ္ေတာ္ကို ဖူးေမွ်ာ္ရန္တိုက္ဖြင့္ေပး ( ကလ်ာ ၇၃)
၁၆ ဇူလိုင္ ၁၄၇၆။ ရာမညလာရဟန္းတို႕ကို လူဝတ္လဲ၍ သာမေဏဝတ္ေစျပီးမွ မေထရ္ငါးပါးကို ဦးစြာရဟန္းခံ၍ေပး ( ကလ်ာ ၇၄)
၁၇ ဇူလိုင္ ၁၄၇၆။ ေနာက္ထပ္ဆယ္ပါး ရဟန္းခံ ( ကလ်ာ ၇၅)
၁၈ ဇူလိုင္ ၁၄၇၆။ ေနာက္ထပ္ ခုႏွစ္ပါး ရဟန္းခံ ( ကလ်ာ ၇၅)
၁၉ ဇူလိုင္ ၁၄၇၆။ မူလဆရာေတာ္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးတို႕၏ တပည့္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ဦးတို႕ ရဟန္းခံ ( ကလ်ာ ၇၅ )
၃ စက္တင္ဘာ ၁၄၇၆။ သီဟိုဠ္မွျပန္ခဲ့သည့္ ေမာဂၢလန္အဖြဲ႕ ေယာဂျမစ္ဝသို႕ဝင္၊ တဂံုမွာ ေခတၱနားရန္ ရာဇာဓိပတိကစီမံ ( ကလ်ာ ၇၇)
၂၅ စက္တင္ဘာ ၁၄၇၆။ ေရႊတိဂံုမွာ ေခါင္းေလာင္းၾကီးလႉရန္ ရာဇာဓိပတိ ပဲခူးကထြက္ ( ကလ်ာ ၈၀)
၃၀ စက္တင္ဘာ ၁၄၇၆။ တဂံုသို႕ေရာက္ႏွင့္ျပီးေသာ သီဟိုဠ္ျပန္ေမာဂၢလန္အဖြဲ႕ကို ရာဇာဓိပတိက ေရႊတိဂံုကုန္းသို႕ပင့္ ၍ဆြမ္းကပ္ (ကလ်ာ ၈၀)
၂ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၆။ အခ်ိန္သုံးေထာင္ရွိ ေခါင္းေလာင္းၾကီးကို ေရႊတိဂံုမွာ ရာဇာဓိပတိကဆြဲလႉ ( ကလ်ာ ၇၇၊၈၀)
၃ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၆။ တဂံုရွိ သံဃာကုန္ကို ရာဇာဓိပတိက ဆြမ္းကပ္ ( ကလ်ာ ၈၀)
၆ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၆။ ရာဇာဓိပတိ ပဲခူးသို႕ျပန္ ( ကလ်ာ ၈၀)
၁၀ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၆။ ရာဇာဓိပတိ ပဲခူးသို႕ေရာက္ ( ကလ်ာ ၈၀)
၁၂ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၆။ သီဟိုဠ္ျပန္မေထရ္တို႕ႏွင့္ တိုင္ပင္လ်က္ သိမ္သစ္သမုတ္ရမည့္ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ရာ နရသူရအမတ္၏ ကကြမ္းသီးျခံ၏အနီးရွိ ေျမကြက္ကိုေတြ႕ရွိ၍ အၾကိဳက္ညီသျဖင့္ ထိုေနရာ၌ သိမ္သမုတ္ရန္ ျပင္ဆင္ ( ကလ်ာ ၈၄)
၂၃ ႏိုဝင္ဘာ ၁၄၇၆။ သိမ္သစ္သမုတ္၍ ကလ်ာဏီသိမ္ဟု အမည္ေပး ( ကလ်ာ ၈၄၊၉၄၊ ၉၈ )
၂၄ ႏိုဝင္ဘာ ၁၄၇၆။ သိမ္သစ္မွာ ရဟန္းခံမည့္သူမ်ားကို သုဝဏၰေသာဘဏမေထရ္က ဥပဇၨၽာယ္ျပဳ၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရဟန္းခံပြဲမ်ားစလုပ္ ၊ ရဟန္းခံပြဲမ်ားမွာ အစုစုသုံးႏွစ္ၾကာ၊ ရဟန္းၾကီးအပါ ၈၀၀၊ ရဟန္းငယ္ ၁၄၂၆၅ ပါး ရဟန္းခံျပီး ( ကလ်ာ ၈၈၊၉၂)
၂၇ ႏိုဝင္ဘာ ၁၄၇၆။ ရာမညေဒသ တစ္ဝန္းေနရာမ်ားစြာ၌ သိမ္သစ္မ်ား သမုတ္ရန္ လုပ္ငန္းစ (ကလ်ာ ၉၅)
၃၀ ႏိုဝင္ဘာ ၁၄၇၆။ ရဟန္းသစ္ ၂၄၅ ပါးကို ရာဇာဓိပတိက ဆြမ္းေကြၽး။ ေနာင္အခါ ရဟန္းသစ္ကို လက္ခံေသာအခါ မည္သို႕ေသာသေဘာမ်ား ျပည့္စံုပါေစဟု မင္းက သံဃာအေပါင္းအား ပန္ၾကား (ကလ်ာ ၈၉)
၁၅ ဧျပီ ၁၄၇၇ ။ သီဟိုဠ္မင္းဘုဝေနကဗာဟု၏ အျပန္လက္ေဆာင္ကို ေစာင့္ၾကိဳယူေနရေသာ စိၾတဒူတ သေဘၤာစီး သီဝလိမေထရ္ေခါင္းေဆာင္ေသာအဖြဲ႕သည္ သေဘၤာထြက္စ မုန္တိုင္းမိ၍ သေဘၤာပ်က္၍ ေဖာင္ျဖင့္ ေတာင္အိႏၵိယရွိ နာဂပဋဆိပ္သို႕ေရာက္။ ထိုဆိပ္မွ ျပန္လည္ထြက္ခြါလာေသာ အခါ တစ္ေပါင္းတည္းသေဘၤာေနရာမရသျဖင့္ အကြဲကြဲစီးရ ( ကလ်ာ ၇၉)
၂၄ ဧျပီ ၁၄၇၇။ တစ္ပါးတည္းထြက္လာေသာ စူ႒ဘယတိႆမေထရ္ နာဂရာဇ္ဝေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၈ ေမ ၁၄၇၇။ သီဟိုဠ္ျပန္မေထရ္သုံးပါး ကုသိမ္ (ပုသိမ္) ေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၁၂ ေမ ၁၄၇၇ ။ အဆိုပါ မေထရ္သုံးပါး ကုသိမ္ (ပုသိမ္) ေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၁၅ ေမ ၁၄၇၇။ စူ႒ဘယတိႆ ကုသိမ္ေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၂၂ ဇြန္ ၁၄၇၇။ မေထရ္ေလးပါးေပါင္းလ်က္ ပဲခူးေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၂၃ ဩဂုတ္ ၁၄၇၇။ ကလ်ာဏီေစတီဌာပနာ၍ ကလ်ာဏီေဗာဓိပင္စိုက္ (ကလ်ာ ၉၉)
၁၅ စက္တင္ဘာ ၁၄၇၉။ သီဟိုဠ္မွျပန္လာေသာ ရဟန္းအခ်ိဳ႕ သေဘၤာပ်က္၍ ေတာင္အိႏၵိယသို႕ေရာက္ရွိေနၾကျပီးမွ မဂၤလမေထရ္ႏွင့္ ရဟန္းငါးပါးတို႕ ေကာမလဆိပ္မွ ရာမညသို႕ ျပန္ရန္ထြက္ ( ကလ်ာ ၇၉)
၁၅ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၉။ မဂၤလမေထရ္တို႕စီးေသာ သေဘၤာ နာဂရာဇ္ဝေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၂၅ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၉။ မဂၤလမေထရ္တစ္ပါးသာ ကုသိမ္ေရာက္၊ က်န္ငါးပါး လမ္းမွာလြန္ (ကလ်ာ ၈၀)
၂၈ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၉။ မဂၤလမေထရ္ ပဲခူးေရာက္ (ကလ်ာ ၈၀)
၂၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၈၀။ ရာဇာဓိပတိ ရဟန္းတကာခံသည့္ ကလ်ာဏီသိမ္၌ ရဟန္း၆၀၀ ရဟန္းခံပြဲစ ( ကလ်ာ ၁၀၂၊ ၁၀၄)
၂၈ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၈၀။ ရဟန္း ၆၀၀ ရဟန္းခံပြဲစ (ကလ်ာ ၁၀၄)
၂၉ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၈၀ ။ ရဟန္းသစ္တို႕ကို ဆြမ္းေကြၽး၊ အထူးထူးေသာ လႉဖြယ္ပစၥည္းတို႕ကို ေပးလႉ (ကလ်ာ ၁၀၄)


ဒီေနရာမွာအဓိကေျပာခ်င္တာက လက္ရွိကလ်ာဏီေက်ာက္စာရဲ့လက္ရွိအေျခေနျဖစ္ျပီး ေက်ာက္စာပါအေၾကာင္းရာနဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကိုေတာ့ ေနာက္မွသီးသန္႕ေျပာတာေကာင္းပါမယ္။

ကလ်ာဏီသိမ္ ပါဠိေက်ာက္စာပါ ရက္စြဲမ်ားသည္ စီအို ဗလက္ဒန္ ဖတ္ေသာ မြန္ေက်ာက္စာပါ ရက္စြဲမ်ားႏွင့္ မတိုက္ဆိုင္ပါ။ သို႕ပါ၍ ဆက္လက္သုေတသနျပဳဖို႕လိုပါေသးသည္။ သုေတသနျပဳရာမွာ အဓိကအေရးအပါဆုံးမွာ မူရင္းဇစ္ျမစ္ အေထာက္ထား ( Primary Source )ျဖစ္ပါတယ္။ ေပထက္အကၡရာ ၊ ပံုႏွိပ္စာအုပ္ စသျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ျပီးျဖစ္ေစကာမူ အဓိကသမိုင္းဝင္ ေရွးေက်ာက္စာတိုင္မူရင္းကိုေတာ့ျဖင့္ မပစ္ပယ္စေကာင္းပါ။ ဒါဟာ ယဥ္ေက်းမႈအေမြ ၊ သမိုင္းဝင္ ေရွးပစၥည္း ၊ ေရွးေဟာင္းသုေတသနအတြက္ အရင္းမူလေလ့လာဖြယ္ရာ အေထာက္ထားျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာက္စာ႐ံုကိုေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေသာ့ခတ္ထားတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ အတြင္းပိုင္းကိုလွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ အက်ိဳးပဲ့ေတြကိုဆက္ျပီးေထာင္ထားတဲ့ အရြယ္စားခပ္ၾကီးၾကီးေက်ာက္စာတိုင္ တစ္တိုင္ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒိေနာက္မွာေတာ့့ အပိုင္းပိုင္းက်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ေက်ာက္တုံးေတြအျဖစ္ေတြ႕ရတယ္။ ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုေတာ့ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ အေပါက္ဝနဲ႕နီးတဲ့ေနရာက ေက်ာက္စာတိုင္ေထာင္ထားကလြဲျပီး က်န္တာေတြကအက်ိဳးအပဲ့ေတြျဖစ္ေနပါျပီ။ အရြယ္စားၾကီးငယ္အလိုက္ ေျမျပင္ေပၚျပန္႕က်ဲေနတဲ့ ေက်ာက္စာအပိုင္းစေတြကိုေတြ႕ရတယ္။ နံရံနားကပ္ျပီးပံုထားတဲ့ အက်ိဳးပဲ့ေတြေပၚမွာေတာ့ ေရွးလက္ေရးမူနဲ႕ ေရးထားတဲ့ ပါဠိစာေတြကိုျမင္ရတယ္။

ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းမွာေတာ့

" ထိုေက်ာက္စာကို ပါဠိဘာသာ၊​ မြန္ဘာသာတို႔ျဖင့္ ေရးထိုးထားသည္။ ​ေက်ာက္စာတိုင္အျမင့္ ၇ ေပ၊ အက်ယ္ ၄ ေပ ၂ လက္မ၊​ထု ၁ ေပ ၃ လက္မ၊ ၂ မ်က္ႏွာစီေရး။ တစ္မ်က္ႏွာလၽွင္ စာေၾကာင္းေရ ၇၀ ရွိ၍ တစ္လက္မအလ်ားတြင္ စာလုံး ၃ လုံးစီဝင္ေအာင္ ေရးထိုးထားသည္။ ေျမာက္ဘက္ ေက်ာက္စာတိုင္ ၃ ခ်ပ္တြင္ ပါဠိဘာသာကို ျမန္မာအကၡရာျဖင့္ ေရးထိုးသည္။ ေတာင္ဘက္ ေက်ာက္စာတိုင္ ၇ ခ်ပ္တြင္ ပါဠိဘာသာ ​ေက်ာက္စာ ၃ ခ်ပ္၏ အဓိပၸာယ္ကို မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးထိုးထားသည္။ ထိုေက်ာက္စာမ်ားကို ကမၺည္း​ေက်ာက္စာဌာနမွ ေက်ာက္စာ႐ုံ ေဆာက္လုပ္ကာ ေစာင့္ေရွာက္သိမ္းဆည္းထားသည္။ " လို႕ဖတ္ရတယ္ ဘယ္တုန္းကအေျခေနကိုေျပာလဲဆိုတာ ေသခ်ာမသိပါ။ သို႕ေသာ္ ၂၀၁၀ ကအေျခေနကေတာ့ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းျမင္ရတယ္။ ခုလို လုံးပါးပါးျပီးေပ်ာက္ပ်က္သြားမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရွးေဟာင္းသုေတသန ဌာနရဲ့ ၾကီးမားတဲ့တာဝန္မဲ့မႈတစ္ရပ္သာျဖစ္ပါမယ္လို႕ ေျပာခ်င္ပါရဲ့။

===================
ဒီႏွစ္ထဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ ပဲခူး ျပန္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ သထံုျမိဳ႕ ေရႊစာရံေစတီေတာ္ၾကီး အေရွ႕ေတာင္ဘက္ ကလ်ာဏီသိမ္စေနေထာင့္ မွာ သထံုကလ်ာဏီေက်ာက္စာ မြန္ဘာသာ ရွိတယ္လို႕သိရပါတယ္။ မေရာက္ဖူး မျမင္ဖူးေသးလို႕အေျခေနမသိရေသးပါ။ လမ္းၾကံုရင္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္္ျပီးတင္ေပးၾကပါလားခင္ဗ်ာ။


ပဲခူးကလ်ာဏီသိမ္ ေနာက္ဘက္ကိုသြားတဲ့အခါလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္စာ႐ံု

အဝင္ တံခါးမၾကီးနဲ႕အနီးဆုံးအေနထားမွာ လူေထာင္ထားတဲ့ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ ပါဠိဘာသာ


က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ေက်ာက္စာအပိုင္းစေပၚက ပါဠိဘာသာစာ


က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ေက်ာက္စာအပိုင္းစမ်ား

က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ေက်ာက္စာအပိုင္းစမ်ား ေဘးျမင္

ပါဠိဘာသာ ပဲခူးကလ်ာဏီေက်ာက္စာ႐ံု ေဘးျမင္