ပ်က္စီးေနျပီျဖစ္တဲ့ ပဲခူး ပါဠိဘာသာ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ

ကလ်ာဏီသိမ္၊ ကလ်ာဏီသိမ္ေက်ာက္စာ အေၾကာင္း ရဟန္းရွင္လူ ပညာရွိ၊ သမိုင္းပညာရွင္ ၊ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ပညာရွင္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကေရးျပီးျပီမို႕ လူတိုင္းနားယဥ္ျပီးသားျဖစ္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ပါဠိဘာသာသင္ၾကားေရးဆိုင္ရာေက်ာင္းေတြမွာ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ ပါဠိဘာသာဟာ လက္စြဲက်မ္းေတြထဲကတစ္ခုအပါဝင္ျဖစ္ပါတယ္။ ကလ်ာဏီ ေက်ာက္စာ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ဟာ ျမန္မာမႈေရးရာ၊ျမန္မာ့သမိုင္းအထူးျပဳသင္ၾကားျပသတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ တကၠသိုလ္ေတြမွာမျဖစ္မေနကိုးကားၾကတဲ့ အေထာက္ထားတစ္ခုျဖစ္ေနပါျပီ။

ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ ပါဠိဘာသာကို ျမန္မာဘာသာ ျပန္ဆိုၾကရာမွာ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ေျပာရရင္
၁။ ေတာင္တြင္းၾကီးဆရာေတာ္ ခင္ၾကီးေပ်ာ္
၂။ တန႔္ၾကည္ေတာင္ အေနာက္ေတာင္ျမင့္ရြာ သုံးထပ္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ အသၽွင္ဓမၼစာရီ မေထရ္
၃။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဘုရားျဖဴတိုက္ ဆရာေတာ္ အသၽွင္ရာဇိႏၵသည္ သကၠရာဇ္ ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ျမန္မာဘာသာနိသၽွ ျပန္ဆို
၄။။ ပဲခူး ဘုရားျဖဴ ဆရာေတာ္ ( စာအုပ္အမည္- ဘုရားျဖဴ ဆရာေတာ္ ျပင္ေသာ သာသနာျပဳ ပဲခူး ကလ်ာဏီသိမ္ေက်ာက္စာ ပါဠိ-နိႆယ ၊ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္၊ သုဓမၼဝတီစာပံုႏွိပ္တိုက္၊ တိုက္နံပါတ္ ၅၅-၅၆ခ စစ္ကဲေမာင္ခိုင္လမ္း၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕။ )
၅။ ဆရာၾကီး ပါရဂူ ကလည္း အေတြးျမင္စာေဆာင္ မွာ အခန္းဆက္အျဖစ္ ျမန္မာဘာသာျပန္ေရးဖူးပါတယ္။
( ခုႏွစ္အတိအက်နဲ႕ က်မ္းျပဳ ဆရာေတာ္၊ လူပညာရွိတို႕ကို အျပည့္စုံမေဖာ္ျပႏိုင္ေသးလို႕ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ေျပာႏိုင္ဖို႕ရာ ဆက္ျပီးေလ့လာရပါဦးမယ္။ )

၆။ ၁၈ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈၉၂ ရက္စြဲပါ ေက်ာက္စာဝန္ ေတာ္စိန္ခို ( Taw Sein Ko ) က Kalyarni Sima Inscription ဆိုျပီး ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ ပါဠိဘာသာကို အဂၤလိပ္လိုျပန္ဆိုေရးသားခဲ့တယ္။ အဲဒိစာအုပ္ Cornell University Library မွာရွိတယ္။ ေဒါင္းယူခ်င္ရင္ေတာ့ http://www.archive.org/details/cu31924011724808

သမိုင္းဆိုတာသုေတသနနဲ႕တြဲမွခိုင္မာ ပါတယ္။ သုေတသနဆိုတာမွာ ေျမထဲကတူးေဖာ္ရရွိတဲ့ေရွးပစၥည္းအပါဝင္ ေက်ာက္စာ၊မင္စာ၊ ပုရပိုဒ္စာ၊ ေပစာ ၊ ခရီးသြားမွတ္တမ္းစာ ၊ကဗ်ာ၊ေလးခ်ိဳး၊ရတု စသျဖင့္ ဂီတဆိုင္ရာမွတ္တမ္းမ်ား ပါအခ်က္လက္ေတြကို ျပည္တြင္းျပည္ပ ေခတ္ျပိဳင္မွတ္တမ္းေတြနဲ႕ တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးျပီးကာမွ ေကာက္ခ်က္ခ် ေလ့လာမႈျဖစ္တယ္။ ေခတ္ျပိဳင္မွတ္တမ္းေတြဆိုရာမွာ ေက်ာက္စာ ဟာခိုင္မာမႈအရွိဆုံးအုပ္စုထဲမွာ ပါပါတယ္။ သို႕ေသာ္ ေက်ာက္စာတိုင္းမွန္တယ္ဆိုျပီး အတည္ယူလို႕ေတာ့မရပါ။ မူရင္းမဟုတ္တဲ့ ဆင့္ထိုး၊ စပ္ထိုး ဆိုတဲ့ေက်ာက္စာေတြရွိတတ္တယ္။ မူလထိုးေက်ာက္စာျဖစ္ေစကာမူ ယခင္အႏွစ္တစ္ေထာင္ေက်ာ္က အျဖစ္ပ်က္ကို မွန္းဆေရးသားတာမ်ိဳးျဖစ္ေနပါက အတည္ယူရန္ ခက္ခဲပါတယ္။ သုရွင္ရာဇာဓိပတိ ေခၚ ဓမၼေစတီမင္း ( ၁၄၇၂-၉၂) ေရးထိုးခဲ့တဲ့ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာပါဠိဘာသာဟာ မူလထိုးေက်ာက္စာျဖစ္ေစကာမူ ေက်ာက္စာပါ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းရာေတြဟာ ကမ႓ာ႔သမိုင္းလာေခတ္ျပိဳင္မွတ္တမ္းေတြနဲ႕ ကိုက္ညီမႈမရွိလို႕ အတည္ယူလို႕မရႏိုင္ပါ။

ဆရာၾကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းကေတာ့ျဖင့္
" သာသနာျပဳျပင္ေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို ၂၉ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၈၀ ရက္စြဲျဖင့္ ပဲခူး ကလ်ာဏီသိမ္ ေက်ာက္စာကို မြန္ဘာသာျဖင့္ ေက်ာက္စာခုႏွစ္တိုင္ ( တစ္ဆယ့္ေလးမ်က္ႏွာ ) ေရးထိုးခဲ့၏။ ပါဠိဘာသာျဖင့္လည္း အေၾကာင္းအရာတူကို ေက်ာက္စာသုံးတိုင္ ( ေျခာက္မ်က္ႏွာ ) ေရးခဲ့ေသးသည္။ အဆိုပါ မွတ္တမ္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဗုဒၶသာသနာဝင္ကို စ၍ေရးပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေအာက္ပိုင္းျဖစ္ေသာ ရာမညေဒသသို႕ အေသာကမင္းလက္ထက္ သာသနာျပဳေရာက္ပံုကို ေျပာျပသည္။ တစ္ဆယ့္ငါးရာစု ကုန္ေလာက္ ေရာက္သည့္အခါမွာ ၃၀၀ ဘီစီျဖစ္ေသာ ယခင္က အႏွစ္တစ္ေထာင္ရွစ္ရာကကိစၥကို ျပန္ေျပာင္းေျပာေနသျဖင့္ ျခြင္းခ်က္မရွိ လက္ခံႏိုင္ဖို႕ခက္သည္။ ထို႕အတူ သထံုမွ သာသနာ သည္ ေအဒီ ၁၀၅၇ တြင္ ပုဂံသို႕ေရာက္ပံုကိုလည္း အျပည့္အစံု လက္ခံႏိုင္ဖို႕ခက္သည္။ " လို႕ဆိုတယ္။

သို႕ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာအေၾကာင္းရာ နဲ႕ရက္စြဲေတြကျဖင့္ သီရီလကၤာအပါဝင္ ႏိုင္ငံျခားမွတ္တမ္းမ်ား ျပည္တြင္းေခတ္ျပိဳင္မွတမ္းမ်ားႏွင့္ တိုက္ဆိုင္တူညီမႈရွိလို႕ သမိုင္းမွတ္တမ္း အျဖစ္ သတိၾကီးၾကီးထားျပီး သုံးၾကပါတယ္။

ကလ်ာဏီ ေက်ာက္စာေပါင္းခ်ဳပ္ပါ အေရးပါေသာ ရက္စြဲေတြကေတာ့

၁၄၅၈။ ရာဇာဓိပတိသည္ ရာမညေဒသတြင္ သာသနာသန္႕စင္ေရးေဆာင္ရြက္ရန္ ၾကံရြယ္ ( ကလ်ာ ၅၉ )
၁၄၇၅။ ရာဇာဓိပတိသည္ သာသနာကို ျပဳျပင္လိုက သိမ္သမုတ္ျခင္းက စတင္ေဆာင္ရြက္ရမည္ဟုသေဘာေပါက္လ်က္ ေမာဂၢလန္မဟာေထရ္အမႉးရွိေသာ သံဃာႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးတို႕ႏွင့္ တိုင္ပင္ (ကလ်ာ ၆၆၊၆၉)
၂၁ ဇန္နဝါရီ ၁၄၇၆။ သာသနာျပဳျပင္ေရးအတြက္ ေမာဂၢလန္မဟာေထရ္ ႏွင့္ ရဟန္းဆယ္ပါးသည္ ရာမဒူတသေဘၤာစီးလ်က္ ေယာဂျမစ္ဝမွ သီဟိုဠ္သို႕စထြက္ ( ကလ်ာ ၇၂ )
၂၂ ဇန္နဝါရီ ၁၄၇၆။ သာသနာျပဳျပင္ေရးအတြက္ သီဝလိႏွင့္ ရဟန္းဆယ္ငါးပါးသည္ စီၾတဒူတသေဘၤာစီးလ်က္ ေယာဂျမစ္ဝမွ သီဟိုဠ္သို႕စထြက္ ( ကလ်ာ ၇၂)
၁၆ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၇၆။ သီဝလိမဟာေထရ္တို႕ ကလမၺဳဆိပ္ေရာက္၊ ဘုဝေနကဗာဟုမင္းကို အေၾကာင္းၾကား ( ကလ်ာ ၇၂)
၂၃ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၇၆။ သီလဝိမေထရ္တို႕ကို ဘုဝေနကဗာဟုမင္းကၾကိဳယူ။ မေထရ္တို႕ အႏုရာဓျမိဳ႕သို႕ ဘုရားဖူးရန္ ဆက္လက္ထြက္ခြါ ( ကလ်ာ ၇၂)
၃ မတ္ ၁၄၇၆ ။ ေမာဂၢလန္ မေထရ္ႏွင့္ ရဟန္းဆယ္ပါးတို႕စီးေသာ သေဘၤာသည္ေလလိႈင္းမိ၍ ဆင္းရဲျငိဳျငင္စြာျဖင့္ သလိႅရာဆိပ္တြင္ဆိုက္၊ ေဂါ႐ုစီေခါင္းေဆာင္သည့္ သူပုန္တို႕ေသာင္းက်န္းေသာေဒသျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ခရီးမဆက္ဝံ့သျဖင့္ ေခတၱဆိုင္းငံ့ေနရ ( ကလ်ာ ၇၃)
၇ ဧျပီ ၁၄၇၆။ ေမာဂၢလန္အဖြဲ႕ ခရီးဆက္ ( ကလ်ာ ၇၃)
၁၃ ဧျပီ ၁၄၇၆။ ေမာဂၢလန္အဖြဲ႕ ဇယဝဋျမိဳ႕သို႕ေရာက္။ ဘုဝေနကဗာဟုက ၾကိဳယူ ( ကလ်ာ ၇၃)
၆ ဇူလိုင္ ၁၄၇၆။ သီဝလိအဖြဲ႕ႏွင့္ ေမာဂၢလန္အဖြဲ႕ ပူးေပါင္းမိျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စြယ္ေတာ္ကို ဖူးေမွ်ာ္ရန္တိုက္ဖြင့္ေပး ( ကလ်ာ ၇၃)
၁၆ ဇူလိုင္ ၁၄၇၆။ ရာမညလာရဟန္းတို႕ကို လူဝတ္လဲ၍ သာမေဏဝတ္ေစျပီးမွ မေထရ္ငါးပါးကို ဦးစြာရဟန္းခံ၍ေပး ( ကလ်ာ ၇၄)
၁၇ ဇူလိုင္ ၁၄၇၆။ ေနာက္ထပ္ဆယ္ပါး ရဟန္းခံ ( ကလ်ာ ၇၅)
၁၈ ဇူလိုင္ ၁၄၇၆။ ေနာက္ထပ္ ခုႏွစ္ပါး ရဟန္းခံ ( ကလ်ာ ၇၅)
၁၉ ဇူလိုင္ ၁၄၇၆။ မူလဆရာေတာ္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးတို႕၏ တပည့္ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ဦးတို႕ ရဟန္းခံ ( ကလ်ာ ၇၅ )
၃ စက္တင္ဘာ ၁၄၇၆။ သီဟိုဠ္မွျပန္ခဲ့သည့္ ေမာဂၢလန္အဖြဲ႕ ေယာဂျမစ္ဝသို႕ဝင္၊ တဂံုမွာ ေခတၱနားရန္ ရာဇာဓိပတိကစီမံ ( ကလ်ာ ၇၇)
၂၅ စက္တင္ဘာ ၁၄၇၆။ ေရႊတိဂံုမွာ ေခါင္းေလာင္းၾကီးလႉရန္ ရာဇာဓိပတိ ပဲခူးကထြက္ ( ကလ်ာ ၈၀)
၃၀ စက္တင္ဘာ ၁၄၇၆။ တဂံုသို႕ေရာက္ႏွင့္ျပီးေသာ သီဟိုဠ္ျပန္ေမာဂၢလန္အဖြဲ႕ကို ရာဇာဓိပတိက ေရႊတိဂံုကုန္းသို႕ပင့္ ၍ဆြမ္းကပ္ (ကလ်ာ ၈၀)
၂ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၆။ အခ်ိန္သုံးေထာင္ရွိ ေခါင္းေလာင္းၾကီးကို ေရႊတိဂံုမွာ ရာဇာဓိပတိကဆြဲလႉ ( ကလ်ာ ၇၇၊၈၀)
၃ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၆။ တဂံုရွိ သံဃာကုန္ကို ရာဇာဓိပတိက ဆြမ္းကပ္ ( ကလ်ာ ၈၀)
၆ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၆။ ရာဇာဓိပတိ ပဲခူးသို႕ျပန္ ( ကလ်ာ ၈၀)
၁၀ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၆။ ရာဇာဓိပတိ ပဲခူးသို႕ေရာက္ ( ကလ်ာ ၈၀)
၁၂ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၆။ သီဟိုဠ္ျပန္မေထရ္တို႕ႏွင့္ တိုင္ပင္လ်က္ သိမ္သစ္သမုတ္ရမည့္ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ရာ နရသူရအမတ္၏ ကကြမ္းသီးျခံ၏အနီးရွိ ေျမကြက္ကိုေတြ႕ရွိ၍ အၾကိဳက္ညီသျဖင့္ ထိုေနရာ၌ သိမ္သမုတ္ရန္ ျပင္ဆင္ ( ကလ်ာ ၈၄)
၂၃ ႏိုဝင္ဘာ ၁၄၇၆။ သိမ္သစ္သမုတ္၍ ကလ်ာဏီသိမ္ဟု အမည္ေပး ( ကလ်ာ ၈၄၊၉၄၊ ၉၈ )
၂၄ ႏိုဝင္ဘာ ၁၄၇၆။ သိမ္သစ္မွာ ရဟန္းခံမည့္သူမ်ားကို သုဝဏၰေသာဘဏမေထရ္က ဥပဇၨၽာယ္ျပဳ၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရဟန္းခံပြဲမ်ားစလုပ္ ၊ ရဟန္းခံပြဲမ်ားမွာ အစုစုသုံးႏွစ္ၾကာ၊ ရဟန္းၾကီးအပါ ၈၀၀၊ ရဟန္းငယ္ ၁၄၂၆၅ ပါး ရဟန္းခံျပီး ( ကလ်ာ ၈၈၊၉၂)
၂၇ ႏိုဝင္ဘာ ၁၄၇၆။ ရာမညေဒသ တစ္ဝန္းေနရာမ်ားစြာ၌ သိမ္သစ္မ်ား သမုတ္ရန္ လုပ္ငန္းစ (ကလ်ာ ၉၅)
၃၀ ႏိုဝင္ဘာ ၁၄၇၆။ ရဟန္းသစ္ ၂၄၅ ပါးကို ရာဇာဓိပတိက ဆြမ္းေကြၽး။ ေနာင္အခါ ရဟန္းသစ္ကို လက္ခံေသာအခါ မည္သို႕ေသာသေဘာမ်ား ျပည့္စံုပါေစဟု မင္းက သံဃာအေပါင္းအား ပန္ၾကား (ကလ်ာ ၈၉)
၁၅ ဧျပီ ၁၄၇၇ ။ သီဟိုဠ္မင္းဘုဝေနကဗာဟု၏ အျပန္လက္ေဆာင္ကို ေစာင့္ၾကိဳယူေနရေသာ စိၾတဒူတ သေဘၤာစီး သီဝလိမေထရ္ေခါင္းေဆာင္ေသာအဖြဲ႕သည္ သေဘၤာထြက္စ မုန္တိုင္းမိ၍ သေဘၤာပ်က္၍ ေဖာင္ျဖင့္ ေတာင္အိႏၵိယရွိ နာဂပဋဆိပ္သို႕ေရာက္။ ထိုဆိပ္မွ ျပန္လည္ထြက္ခြါလာေသာ အခါ တစ္ေပါင္းတည္းသေဘၤာေနရာမရသျဖင့္ အကြဲကြဲစီးရ ( ကလ်ာ ၇၉)
၂၄ ဧျပီ ၁၄၇၇။ တစ္ပါးတည္းထြက္လာေသာ စူ႒ဘယတိႆမေထရ္ နာဂရာဇ္ဝေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၈ ေမ ၁၄၇၇။ သီဟိုဠ္ျပန္မေထရ္သုံးပါး ကုသိမ္ (ပုသိမ္) ေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၁၂ ေမ ၁၄၇၇ ။ အဆိုပါ မေထရ္သုံးပါး ကုသိမ္ (ပုသိမ္) ေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၁၅ ေမ ၁၄၇၇။ စူ႒ဘယတိႆ ကုသိမ္ေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၂၂ ဇြန္ ၁၄၇၇။ မေထရ္ေလးပါးေပါင္းလ်က္ ပဲခူးေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၂၃ ဩဂုတ္ ၁၄၇၇။ ကလ်ာဏီေစတီဌာပနာ၍ ကလ်ာဏီေဗာဓိပင္စိုက္ (ကလ်ာ ၉၉)
၁၅ စက္တင္ဘာ ၁၄၇၉။ သီဟိုဠ္မွျပန္လာေသာ ရဟန္းအခ်ိဳ႕ သေဘၤာပ်က္၍ ေတာင္အိႏၵိယသို႕ေရာက္ရွိေနၾကျပီးမွ မဂၤလမေထရ္ႏွင့္ ရဟန္းငါးပါးတို႕ ေကာမလဆိပ္မွ ရာမညသို႕ ျပန္ရန္ထြက္ ( ကလ်ာ ၇၉)
၁၅ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၉။ မဂၤလမေထရ္တို႕စီးေသာ သေဘၤာ နာဂရာဇ္ဝေရာက္ (ကလ်ာ ၇၉)
၂၅ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၉။ မဂၤလမေထရ္တစ္ပါးသာ ကုသိမ္ေရာက္၊ က်န္ငါးပါး လမ္းမွာလြန္ (ကလ်ာ ၈၀)
၂၈ ေအာက္တိုဘာ ၁၄၇၉။ မဂၤလမေထရ္ ပဲခူးေရာက္ (ကလ်ာ ၈၀)
၂၄ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၈၀။ ရာဇာဓိပတိ ရဟန္းတကာခံသည့္ ကလ်ာဏီသိမ္၌ ရဟန္း၆၀၀ ရဟန္းခံပြဲစ ( ကလ်ာ ၁၀၂၊ ၁၀၄)
၂၈ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၈၀။ ရဟန္း ၆၀၀ ရဟန္းခံပြဲစ (ကလ်ာ ၁၀၄)
၂၉ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၈၀ ။ ရဟန္းသစ္တို႕ကို ဆြမ္းေကြၽး၊ အထူးထူးေသာ လႉဖြယ္ပစၥည္းတို႕ကို ေပးလႉ (ကလ်ာ ၁၀၄)


ဒီေနရာမွာအဓိကေျပာခ်င္တာက လက္ရွိကလ်ာဏီေက်ာက္စာရဲ့လက္ရွိအေျခေနျဖစ္ျပီး ေက်ာက္စာပါအေၾကာင္းရာနဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကိုေတာ့ ေနာက္မွသီးသန္႕ေျပာတာေကာင္းပါမယ္။

ကလ်ာဏီသိမ္ ပါဠိေက်ာက္စာပါ ရက္စြဲမ်ားသည္ စီအို ဗလက္ဒန္ ဖတ္ေသာ မြန္ေက်ာက္စာပါ ရက္စြဲမ်ားႏွင့္ မတိုက္ဆိုင္ပါ။ သို႕ပါ၍ ဆက္လက္သုေတသနျပဳဖို႕လိုပါေသးသည္။ သုေတသနျပဳရာမွာ အဓိကအေရးအပါဆုံးမွာ မူရင္းဇစ္ျမစ္ အေထာက္ထား ( Primary Source )ျဖစ္ပါတယ္။ ေပထက္အကၡရာ ၊ ပံုႏွိပ္စာအုပ္ စသျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ျပီးျဖစ္ေစကာမူ အဓိကသမိုင္းဝင္ ေရွးေက်ာက္စာတိုင္မူရင္းကိုေတာ့ျဖင့္ မပစ္ပယ္စေကာင္းပါ။ ဒါဟာ ယဥ္ေက်းမႈအေမြ ၊ သမိုင္းဝင္ ေရွးပစၥည္း ၊ ေရွးေဟာင္းသုေတသနအတြက္ အရင္းမူလေလ့လာဖြယ္ရာ အေထာက္ထားျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာက္စာ႐ံုကိုေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေသာ့ခတ္ထားတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ အတြင္းပိုင္းကိုလွမ္းၾကည့္တဲ့အခါ အက်ိဳးပဲ့ေတြကိုဆက္ျပီးေထာင္ထားတဲ့ အရြယ္စားခပ္ၾကီးၾကီးေက်ာက္စာတိုင္ တစ္တိုင္ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒိေနာက္မွာေတာ့့ အပိုင္းပိုင္းက်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ေက်ာက္တုံးေတြအျဖစ္ေတြ႕ရတယ္။ ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုေတာ့ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ အေပါက္ဝနဲ႕နီးတဲ့ေနရာက ေက်ာက္စာတိုင္ေထာင္ထားကလြဲျပီး က်န္တာေတြကအက်ိဳးအပဲ့ေတြျဖစ္ေနပါျပီ။ အရြယ္စားၾကီးငယ္အလိုက္ ေျမျပင္ေပၚျပန္႕က်ဲေနတဲ့ ေက်ာက္စာအပိုင္းစေတြကိုေတြ႕ရတယ္။ နံရံနားကပ္ျပီးပံုထားတဲ့ အက်ိဳးပဲ့ေတြေပၚမွာေတာ့ ေရွးလက္ေရးမူနဲ႕ ေရးထားတဲ့ ပါဠိစာေတြကိုျမင္ရတယ္။

ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းမွာေတာ့

" ထိုေက်ာက္စာကို ပါဠိဘာသာ၊​ မြန္ဘာသာတို႔ျဖင့္ ေရးထိုးထားသည္။ ​ေက်ာက္စာတိုင္အျမင့္ ၇ ေပ၊ အက်ယ္ ၄ ေပ ၂ လက္မ၊​ထု ၁ ေပ ၃ လက္မ၊ ၂ မ်က္ႏွာစီေရး။ တစ္မ်က္ႏွာလၽွင္ စာေၾကာင္းေရ ၇၀ ရွိ၍ တစ္လက္မအလ်ားတြင္ စာလုံး ၃ လုံးစီဝင္ေအာင္ ေရးထိုးထားသည္။ ေျမာက္ဘက္ ေက်ာက္စာတိုင္ ၃ ခ်ပ္တြင္ ပါဠိဘာသာကို ျမန္မာအကၡရာျဖင့္ ေရးထိုးသည္။ ေတာင္ဘက္ ေက်ာက္စာတိုင္ ၇ ခ်ပ္တြင္ ပါဠိဘာသာ ​ေက်ာက္စာ ၃ ခ်ပ္၏ အဓိပၸာယ္ကို မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးထိုးထားသည္။ ထိုေက်ာက္စာမ်ားကို ကမၺည္း​ေက်ာက္စာဌာနမွ ေက်ာက္စာ႐ုံ ေဆာက္လုပ္ကာ ေစာင့္ေရွာက္သိမ္းဆည္းထားသည္။ " လို႕ဖတ္ရတယ္ ဘယ္တုန္းကအေျခေနကိုေျပာလဲဆိုတာ ေသခ်ာမသိပါ။ သို႕ေသာ္ ၂၀၁၀ ကအေျခေနကေတာ့ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းျမင္ရတယ္။ ခုလို လုံးပါးပါးျပီးေပ်ာက္ပ်က္သြားမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရွးေဟာင္းသုေတသန ဌာနရဲ့ ၾကီးမားတဲ့တာဝန္မဲ့မႈတစ္ရပ္သာျဖစ္ပါမယ္လို႕ ေျပာခ်င္ပါရဲ့။

===================
ဒီႏွစ္ထဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ ပဲခူး ျပန္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ သထံုျမိဳ႕ ေရႊစာရံေစတီေတာ္ၾကီး အေရွ႕ေတာင္ဘက္ ကလ်ာဏီသိမ္စေနေထာင့္ မွာ သထံုကလ်ာဏီေက်ာက္စာ မြန္ဘာသာ ရွိတယ္လို႕သိရပါတယ္။ မေရာက္ဖူး မျမင္ဖူးေသးလို႕အေျခေနမသိရေသးပါ။ လမ္းၾကံုရင္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္္ျပီးတင္ေပးၾကပါလားခင္ဗ်ာ။

ပဲခူးကလ်ာဏီသိမ္ ေနာက္ဘက္ကိုသြားတဲ့အခါလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္စာ႐ံု

အဝင္ တံခါးမၾကီးနဲ႕အနီးဆုံးအေနထားမွာ လူေထာင္ထားတဲ့ ကလ်ာဏီေက်ာက္စာ ပါဠိဘာသာ

က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ေက်ာက္စာအပိုင္းစေပၚက ပါဠိဘာသာစာ

က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ေက်ာက္စာအပိုင္းစမ်ား

က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ေက်ာက္စာအပိုင္းစမ်ား ေဘးျမင္

ပါဠိဘာသာ ပဲခူးကလ်ာဏီေက်ာက္စာ႐ံု ေဘးျမင္