က်ေနာ္နဲ႕ ႏြား မ်ား

ေမာ္လျမိဳင္စာေပေဟာေျပာပြဲအသံဖိုင္ေတြထဲက စာေရးဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေျပာသြားတဲ့ " ႏြား ေပစိ " အေၾကာင္းနားေထာင္ရင္း " ႏြား " နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေလးေတြျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္၂၀နီးပါးကအျဖစ္ျဖစ္ကေန ဒီႏွစ္ပိုင္းအျဖစ္ပ်က္ေတြအထိဆိုေတာ့ မွတ္မိတာရွိသလို လုံးဝေမ့ေနတာလည္းရွိသေပါ့ေလ။

က်ေနာ္ဇာတိ အိႏၵိယ-ျမန္မာ နယ္စပ္ျမိဳ႕ " တမူး " ဆိုတာ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ကေတာ့ သြားလာရ အင္မတန္ခက္ခဲျပီး ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ျမိဳ႕ေတြထဲမွာ အစုတ္ဆုံးျမိဳ႕လို႕ ေျပာလို႕ရႏိုင္တယ္။ အိႏၵိယ-ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးလမ္းခင္းျပီးေနာက္ အနီးဆုံးေလဆိပ္ရွိတဲ့ " ကေလး " ျမိဳ႕ကို ၂ နာရီေလာက္သာၾကာေပမယ့္ ဟိုအရင္ကေတာ့ ၂ ရက္ေလာက္ေမာင္းယူရတဲ့ခရီးပါ။ မိုးတြင္းကာလဆို အခန္႕ မသင့္ရင္ ၂ ကေလး-တမူး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာပါတယ္။ နယ္ျမိဳ႕မွာၾကီးျပင္းလာရတဲ့ က်ေတာ္တို႕လိုေတာသားေတြမွာ " ႏြား " ဆိုတာငယ္ကတည္းက ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ျပီးသားရယ္။ ေခြးျပီးရင္ႏြားဟာ လူႏွင့္ အနီးကပ္ဆုံး၊ လက္ပြန္းတတီးအရွိဆုံးလို႕ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးမွာ သုံးသလို သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးမွာလည္းသုံးတာပါဘဲ။ ျမိဳ႕တက္ျပီးေရာင္းဖို႕လာတဲ့ ဆန္ ၊ ပဲေတြအျပည့္တင္ထားတဲ့ လွည္းတန္းရွည္ၾကီးေတြမေမ့ပါ။ အဲဒိတုန္းကေတာ့ အဖိုးတန္အေဆာင္ေယာင္ေတြထဲမွာ ႏြား ဟာတစ္ခုအပါဝင္ေပါ့။

ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္သားအရြယ္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းသြားရာလမ္းမွာ သူ႕ဖာသာသူ ေအးေအးလူလူ မ်က္စားေနတဲ့ႏြားေတြျမင္တဲ့အခါ ခဲနဲ႕ေပါက္ျပီးေျပးတယ္။ ခဲနဲ႕အေပါက္ခံရတဲ့ႏြားတခ်ိဳ႕က ဘယ့္နယ္မွမေနေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ႏြားေတြကျဖင့္ လန္႕ျဖတ္ျပီးေျပးတဲ့အခါ သိပ္ကိုသေဘာက်ခဲ့တယ္။ သူတပါးအသားနာေအာင္လုပ္တဲ့အျပင္ အစာစားတာကိုေႏွာင့္ယွက္တာမ်ိဳးကို ေက်နပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သနားရမွန္း မသိတတ္ခဲ့ပါ။ ႏြားဟာ ကန္တတ္တဲ့သတၱဝါ။ ေရွ႕ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေနာက္ျပန္ကန္တာမ်ိဳးပါ။ ႏြားကန္ (နကန္) ခံရရင္မသက္သာပါ။ ညိဳသက်ီးမ်ား ကန္ခံလို႕ကေတာ့ ဖူးေရာင္ျပီး လမ္းေတာင္မေလွ်ာက္ႏိုင္ပါ။ ခ်ည္တိုင္ မွာ ခ်ည္ထားတဲ့ႏြားရဲ့ ေနာက္ဘက္ကိုသြားျပီး ဒုတ္တံရွည္ရွည္နဲ႕ ေနာက္ေျခတံႏွစ္ေခ်ာင္းကို လွမ္းတို႕တဲ့အခါ ႏြားက လန္႕ျပီးကန္တတ္တယ္။ ဘလာခ်ည္းသက္သက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေလဟာနယ္ထဲကို ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႕ ေနာက္ျပန္ကန္ေနတဲ့ ႏြားကိုၾကည့္ျပီး ေက်နပ္စြာဟားတိုက္ရယ္ေမာခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္ အဲေလာက္ထိ မိုက္မဲျပီး အၾကင္နာတရားမဲ့ခဲ့ဖူးပါတယ္။
၇-၈ ႏွစ္သားေလာက္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ့အေမရဲ့ အေဖ၊ က်ေနာ့အဖိုး ႏြားေတြနဲ႕ က်ေနာ္ထိပ္တိုက္တိုးပါေတာ့တယ္။ အဖိုးဟာ မေကြးတိုင္း ဂန္႕ေဂါျမိဳ႕နယ္ ေခါက္ခူရြာဇာတိျဖစ္တယ္။ ေယာနယ္ ပံုေတာင္ ပံုညာကျဖစ္ျပီး က်ေနာ့မိဘေတြဟာလည္းဘဲ ေခါက္ခူရြာသူရြာသားေတြပါ။ အေဖနဲ႕အေမအိမ္ေထာင္ျပဳျပီးေနာက္ပိုင္း အေဖကအလုပ္တာဝန္နဲ႕ စစ္ကိုင္းတိုင္းအထက္ပိုင္း ကေဘာ္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းျမိဳ႕ေတာ္ တမူး ကိုအေျပာင္းက်တဲ့အတြက္ အေမက ေရာင္ေနာက္ဆံထုံးပါပါတယ္။ က်ေနာ့ကို တမူးမွာေမြးတယ္။ တမူးမွာ အေမအေျခက်ျပီးေနာက္ အေမ့ညီမႏွစ္ေယာက္လည္း အိမ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ညီကိုေတြကျဖင့္ အေမ့ညီမေတြကို ေလးေလးလို႕ေခၚပါတယ္။ ေလသံအတိုင္းေရးရရင္ေတာ့ " လေလး "လို႕ေရးရမလားမသိ။ ေနာက္ေတာ့ အေမ့ညီမႏွစ္ေယာက္ဟာ တမူးျမိဳ႕နားက ရြာသားႏွစ္ေယာက္နဲ႕အေၾကာင္းပါျပီး ေရာင္ေနာက္ဆံထုံးပါရျပန္တယ္။ အၾကီးမက " ထင္းဇင္ " ရြာ၊ အငယ္မက " မင္းသမီးရြာ " အေမက " တမူးျမိဳ႕ေပၚမွာ။

အဖိုးဟာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း လယ္သိမ္းျပီဆိုတာနဲ႕ သူပိုင္ႏြားတစ္ရွဥ္းနဲ႕ သူ႕သမီးေတြရွိရာ တမူးျမိဳ႕ဘက္ခရီးထြက္ေတာ့တာပါဘဲ။ သူ႕လွည္းေပၚ ရိကၡာအျပည့္တင္ ၊ ဓားမ ႏွစ္ေခ်ာင္း ခ်ိတ္ျပီး မေကြးတိုင္း ဂန္႕ေဂါျမိဳ႕နယ္ ေခါက္ခူရြာကေန သူ႕သမီးေတြရွိရာ စစ္ကိုင္းတိုင္းအထက္ပိုင္း တမူးအထိခရီးဟာ တစ္လကိုးသီတင္းၾကာပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ဆီအရင္ဝင္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးသတ္မွတ္မထားဘဲ သူစိတ္ကူးတည့္ရာ သမီးအိမ္ကိုအရင္ဝင္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ အေပ်ာ္လြန္ျပီး မိုးက်ေပမယ့္ မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ႏွစ္ေပါက္တဲ့အထိေနသြားတတ္တယ္။ အေနၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ " သူ႕အဖြားၾကီးကိုေတြ႕ခ်င္တယ္ " သားေတြ၊ ေျမးေတြ ေတြ႕ခ်င္တယ္အေၾကာင္းျပျပီး ေယာနယ္ျပန္ေျပးေတာ့လည္း ဒီႏြားတစ္ရွဥ္းနဲ႕ ၊ ဒီလွည္းနဲ႕ပါဘဲ။

အဖိုးကသူ႕ႏြားေတြကို အင္မတန္ခ်စ္ျပီး အင္မတန္လည္းဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။ ႏြားဟာသူ အခင္တြယ္ဆုံးမိတ္ေဆြ ၊အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းပါ။ အဖိုးလွည္းေမာင္းတဲ့အခါ လွည္းသမားေတြရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ၾကိမ္လုံးေဆာင္ထားေပမယ့္ သူ႕ႏြားေတြကို ႐ိုက္ေလ့မရွိ၊ ဟဲ့ ငျပာၾကီး ရုန္းပါဟဲ့ ၊ လုပ္ပါဟဲ့ လို႕သာဆိုတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကိမ္တို႕တာေလာက္ေတာ့ရွိသေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူအခ်စ္ဆုံးေျမးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္က သူ႕ႏြားေတြကို အႏိုင္က်င့္လို႕မရပါ။ ဒါေပသိ ပိုျပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းတာက သူ႕ႏြားေတြကိုခ်စ္တတ္လာေအာင္သင္ေပးတာပါဘဲ။ လွည္းစီးရုံတင္ မေက်နပ္ႏိုင္တဲ့က်ေတာ္က လွည္းမပါဘဲ ႏြားၾကီးသက္သက္စီးခ်င္တဲ့အခါ အဖိုးဟာ က်ေနာ့ကိုသူ႕ႏြားေပၚတင္ျပီးေဘးကလိုက္ေပးရွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္လည္း ႏြားေတြႏွင့္ ယာဥ္ပါးလာခဲ့တယ္။ ႏြားေတြအေပၚ ခ်စ္တတ္လာခဲ့တယ္။

အဖိုးဟာ အားရင္သူ႕ႏြားေတြကို ပြတ္သပ္ျပီး စကားေျပာတတ္ေသးတယ္။ ဘာေတြေျပာမွန္းေတာ့မသိ။ ပါးစပ္၊ မ်က္လုံး ၊ နားရြက္ ကစလို႕ ခြါ၊ အျမႇီးထိေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္သန္႕ရွင္ေရးလုပ္ေပးတယ္။ ေန႕ခင္းဘက္မွာ " မွက္ " တို႕ " မႊား " တို႕ အကိုက္မခံရေအာင္ ဂ႐ုစိုက္တတ္သလို ညဘက္ဆိုလည္း ျခင္မကိုက္ေအာင္ဆိုျပီး သူ႕ႏြားေတြနားမီးဖို ဖိုေပးထားတတ္ေသးတယ္။ အစာကိုလည္းဂ႐ုတစိုက္ေႂကြးတယ္၊ လြတ္ေက်ာင္းတဲ့အခါ သူကိုယ္တိုင္ သူ႕ႏြားကိုေက်ာင္းတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္သူ႕ႏြားေတြဟာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ အျမဲေၾကာ့ေနတဲ့ ႏြားေခ်ာေတြပါဘဲ။ "ငါ့ႏြားေတြက မင္းထက္အလုပ္လုပ္ျပီး မင္းလိုစကားမမ်ားဘူး" " ငါ့ႏြားေတြက မင္းလို ေျပာရတာလက္ေပါက္မကပ္ဘူး" လို႕အဖိုး ေနာက္ေျပာင္ျပီးေျပာခဲ့တဲ့စကားမေမ့ပါ။ အဖိုးႏြားေတြက တကယ္လည္းလိမၼာၾကပါတယ္။

ႏြားေတြရဲ့ သဘာဝ ဆာသည္ျဖစ္ေစ မဆာသည္ျဖစ္ေစ ပဲခင္းထဲျဖတ္ေမာင္းဆိုရင္ျဖင့္မွီရာ လွမ္းစြဲျပီးစားတတ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ စားေတာ္ပဲခင္းဆိုပိုဆိုးတတ္တယ္။ အညြန္႕ေလးေတြတက္ေနတဲ့ စားေတာ္ပဲခင္းဟာ ႏြား ေတြအတြက္ သြားရည္ယိုစရာ နတ္သုဒၶါေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ပဲခင္းထဲျဖတ္ေမာင္းတာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏြားနဲ႕အလုပ္ လုပ္တာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သြားရတဲ့အခါ " ျခင္းေတာင္း အငယ္ေလးေတြပံုစံ ခပ္က်ဲက်ဲ ရက္ထားတဲ့ ေတာင္းေသးေသးေလးေတြ ႏြားပါးစပ္ကို စြပ္ေပးထားၾကတယ္။ အဖိုးႏြားေတြကေတာ့ အဲလို အုပ္ေပးထားစရာမလိုပါ။ " ဟဲ့ ဟဲ့ ငျပား ၊ ငဝါ မလုပ္နဲ႕ " ဆို တခြန္းနဲ႕တင္ျပီးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဖိုးႏြားေတြနဲ႕က်ေနာ္လက္ပြမ္းတတီးျဖစ္လာပါတယ္။ ေခါင္းကိုင္လို႕ကိုင္ ၊ နားရြက္စြဲလို႕စြဲ ၊ ဂ်ိဳကိုင္လို႕ကိုင္ လုပ္ေပမယ့္ ျပန္ေခြ႕တာမ်ိဳးမရွိဘဲ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို မွိတ္ကာ မွိတ္ကာလုပ္တတ္တာကလြဲျပီး သည္းခံရွာၾကတယ္။

က်ေနာ္ ၈ -၉ တန္းေက်ာင္းသားေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ရဲ့အိမ္မွာသြားေနျပီး ေက်ာင္းတက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ့အေဖဟာ ျမိဳ႕နယ္ တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ အေကာင္ေပါင္းစံု ေတြ႕ရေတာ့တာပါဘဲ။ တစ္ခါက ခ်င္းတိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ ၾကက္မၾကီးတစ္ေကာင္ ကိုင္လာျပီး " ဆာကီး ငါ့ေက်းဇူးရွင္ ဒီၾကက္မ ေနေကာင္းေအာင္ ကုေပးပါ " " ေဆးကုခ ၾကက္ သုံးေကာင္ေပးပါ့မယ္ " ဆိုျပီးလာတာလည္းေတြ႕ဖူးပါရဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ကိုအေကာင္ ၂၀၀ ေလာက္ေမြးေပးခဲ့တဲ့ ၾကက္မၾကီး အသက္ရြယ္အရ နာမက်န္းျဖစ္တာကို မၾကည့္ရက္လို႕ထင္ပါရဲ့။ ႏြားမၾကီးကေန ႏြားေပါက္စေလး ေမြးတာလည္းထိုင္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အရြယ္စားၾကီးတဲ့အေကာင္ကို ေျမေပၚေလးဘက္ေထာက္ၾကလာေအာင္ေမြးေပးရတဲ့အတြက္ ႏြားမၾကီးေတြအေနနဲ႕ အေတာ္ခက္ခဲ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့အလုပ္ပါ။ မေတာ္လို႕ ေျခ၊လက္၊ေခါင္း ကန္႕လန္႕ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ႏြားမၾကီးက တဘြဲဘြဲ ေအာ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒိအခါ တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ ကယ္မွ အဆင္ေခ်ာေတာ့တယ္။ ဝက္ ၊ ဆိတ္ ၊ ကြၽဲ ၊ ႏြား ပိုက္တာေတြေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၾကံုရင္လည္းေျပာတာေပါ့။

ျမိဳ႕နယ္ တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ သူပိုင္ျမိဳ႕နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ကြၽဲ၊ ႏြား ေတြခြါနာလွ်ာနား ၊ ေဒါင့္သန္းေရာဂါ စတာေတြမျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ေဆးထိုးေပးရတယ္။ လက္ေထာက္ဆရာဝန္ရွိေပမယ့္ ျမိဳ႕နယ္ကက်ယ္ျပီး ရြာေတြကမ်ားတဲ့အတြက္ သူ႕အပိုင္ ၊ကိုယ့္အပိုင္ခြဲျပီး တာဝန္ယူရပါတယ္။ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ့ အေဖျဖစ္တဲ့ တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ဟာ အသက္ရြယ္ရလာျပီဆိုေတာ့ အေတာ္အတန္ေဝးတဲ့ရြာဆို မသြားႏိုင္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္နဲ႕ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း ကို " တိရိစၧာန္ ေဆးထိုးနည္း သင္ေပးထားပါတယ္ " ။

တိရိစၧာန္က လူလိုအိပ္ယာေပၚစင္းခံေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ ပညာရပ္ပါဘဲ။ သူတို႕ ေဆးထိုးရတာ သိုင္းကစားသလိုပါဘဲ ၊ တိရိစၧာန္ အေကာင္ေပၚမူတည္ျပီး လွ်င္ျမန္ပါးနပ္ မႈရွိဖို႕ အေရးၾကီးပါတယ္။ ေခြး ၊ ေၾကာင္ေတြက အခန္႕မသင့္ရင္ ျပန္ရန္ျပဳတတ္လို႕ သူတို႕ကို ေဆးထိုးရတာ သိပ္မခက္ေပမယ့္ သိပ္မလြယ္ပါ။ " ဝက္ " လို အေရထူျပီး ျခံထဲပတ္ေျပးေနတဲ့ အေကာင္မ်ိဳးဆို ေဆးတစ္ခါထိုးဖို႕ ၂ နာရီ ၃ နာရီေလာက္ၾကာတတ္တယ္ခင္ဗ်။ ကြၽဲ ၊ ႏြား ေတြဆိုလည္းအခန္႕မသင့္ရင္ ကန္ခံရ ၊ ေခြ႕ခံရတတ္တယ္။ အခဲမေက်တတ္တဲ့ အေကာင္နဲ႕ေတြ႕လို႕ကေတာ့ လိုက္ေခြ႕ေတာ့တာဘဲ။ က်ေနာ္တို႕ဘက္ကရြာေတြက ေျခတံအိမ္ရွည္ေတြဆိုေတာ့ အဲလိုအလိုက္ခံရရင္ အိမ္ေပၚတက္ေျပးရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေလ့က်င့္ရသြားျပီးေနာက္မွာေတာ့ ကြၽဲ ႏွင့္ ႏြား ဟာ အလြယ္ဆုံး ေကာင္ေတြျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေဆးေရပမာန (ml) နဲ႕ တရုတ္သိုင္းကားေတြထဲက လက္နက္ပုန္းပစ္သလို လွ်င္ျမန္မႈကိုေတာ့ ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ရသေပါ့။

ျမိဳ႕နယ္ စီမံခ်က္အရ ေဝးလံတဲ့ရြာေတြကို ကြၽဲ၊ ႏြား ေတြခြါနာလွ်ာနား ၊ ေဒါင့္သန္းေရာဂါ ကာကြယ္ေဆးထိုးဖို႕ အခ်ိန္က်လာတဲ့အခါ ၈ တန္းေက်ာင္းသား က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို လြတ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ဒါဟာ တရားဝင္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ေဆးကုတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကာကြယ္ေဆးထိုးတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးေလဆိုျပီးလြတ္ပံုရတယ္။ စက္ဘီး ၊ ေျခလွ်င္ သင့္သလိုသြားရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ အေတာ္ပင္ပန္းတဲ့ခရီးပါ။ သို႕ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကလည္း အၾကံရွိသဗ်။ ကြၽဲ ၊ ႏြား ေတြကို ကာကြယ္ေဆးထိုးတဲ့အခါ ေဆးဖိုး ေငြ ၂၀ ကိုေတာင္သူေတြဆီကေကာက္ခံပါတယ္။ ဒါလည္း တရားဝင္ေကာက္လို႕ရဒါမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ရြာေတြေရာက္တဲ့အခါ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္သေဘာတူညီမႈလုပ္ျပီး တစ္ေကာင္ အစိတ္ဆိုျပီးေစ်းသတ္မွတ္ပါတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ကာကြယ္ေဆးထိုးထြက္ရင္ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္အေတာ္ေလး တြက္ေျခကိုက္ပါတယ္။

ရြာေတြေရာက္တဲ့အခါ သူၾကီးအိမ္ကိုတန္းဝင္ရတယ္။ က်ိဳးေၾကာင္းေျပာျပျပီး ကြၽဲ ႏြား စုဖို႕ ေမာင္းထုျပီး အသိေပးဖို႕ သူၾကီးလက္ေထာက္ ရြာေဆာ္ကို ခိုင္းရတယ္။ စုလို႕ရသမွ် ကိုရြာထဲမွာတင္ ေဆးထိုးေပးလို႕ရေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ လယ္တဲ ၊ ယာထဲ အထိဆင္းျပီး ေဆးလိုက္ထိုးေပးရတဲ့အတြက္ အေတာ္ပင္ပန္းပါတယ္။ ဇီးရွိတဲ့အေကာင္ ( ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားတဲ့ ကြၽဲ ၊ ႏြား ) ဆိုကာကြယ္ေဆးမထိုးရဆိုျပီး မွာထားလို႕ ေဆးမထိုးခင္ အထီး၊အမ ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္ရေသးသဗ်။ အမဆိုရင္ ဇီးရွိ၊မရွိေမးရေသးတယ္။ ကိုယ္နေမာ္နမဲ့ လုပ္ျပီးထိုးမိလို႕ ဆုံးပါးသြားလို႕မျဖစ္ပါ။ ဒါသူတို႕ ရတနာ။ သူၾကီးအိမ္မွာ အစားေသာက္ေကာင္းေပမယ့္ လယ္ထဲ ၊ ယာထဲဆင္းတဲ့အခါ ထမင္းေတာင္ မစားရတဲ့ေန႕ေတြလည္းၾကဳံးခဲ့ဖူးတယ္။ အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ေငြထုတ္ပိုက္ ၊ သူတို႕ေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြတေထာၾကီးသယ္ျပီး ျပန္ေပါ့။ ရြာေတြရွိရာကို သုံးေလးလတစ္ခါ သြားရတာမို႕ ေနာက္ေတာ့လည္း သူၾကီး ၊ ရြာသူ ရြာသား၊ ကြၽဲ ႏြား မက်န္ ကိုယ့္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုမွတ္မိေနပါေတာ့တယ္။ ၈တန္းေက်ာင္းသား က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လာတဲ့အခါ " ေဝး အေကာင္ဆရာဝန္ေလးေတြလာတယ္ " ဆိုျပီး ၾကိဳတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေဖးက ၾကက္ ၊ ဝက္ ေတြကျဖင့္ မ်က္ခုံး ခပ္လႈပ္လႈပ္ေပါ့။ ( က်ေနာ္တို႕ဘက္မွာ ဘယ္တိရိစၧာန္ ျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္လို႕ေခၚေလ့ရွိတယ္ )

ျမိဳ႕နယ္ တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ေတြရဲ့ ေနာက္ထပ္အေရးၾကီးတဲ့အလုပ္ရွိပါေသးတယ္။ သားသတ္လိုင္စင္ ရထားတဲ့ သားသတ္႐ံုက ဝက္၊ ကြၽဲ ၊ ႏြား ေတြရဲ့ က်မ္းမာေရးကိုစစ္ေဆးေပးရတာပါ။ ကူးဆက္ေရာဂါရွိတဲ့ ဝက္ ၊ ကြၽဲ ၊ ႏြား ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ သတ္ျပီး ေရာင္းခြင့္မေပးပါ။ တစ္ေန႕ ႏြားသတ္႐ံု လိုက္သြားမိရာက က်ေနာ့တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုျမင္ရပါတယ္။ သားသတ္႐ံုထဲမွာ ႏြားခုႏွစ္ေကာင္ေလာက္ေတြ႕တယ္။ ႏွစ္ေကာင္က သာအမိျဖစ္ဟန္တူတယ္။ ႏြားမၾကီးကိုသာၾကိဳးဳးခ်ည္ထားျပီး ႏြားသားေလးကို ၾကိဳးခ်ည္မထားပါ။ ထူးထူးျခားျခား ျမင္ကြင္းကာေတာ့ ႏြား မ်က္လုံးႏွစ္လုံးေအာက္မွာ စိုေနတဲ့မ်က္ရည္စီးေခ်ာင္းႏွစ္ခုေတြ႕ရတာပါဘဲ။ တစ္ေကာင္တည္းမဟုတ္ဘဲ ႏြားေတြအားလုံးျဖစ္ေနတယ္။ ေရာဂါရွိလို႕မဟုတ္ပါ။ သူတို႕အသတ္ခံရမွာသိလို ငိုေနၾကဟန္တူပါတယ္။ ခ်င္းအမ်ိဳးသားျဖစ္တဲ့ ဘာသာျခား တိရိစၧာန္ ဆရာဝန္ ေမးၾကည့္တဲ့အခါ " ေရာဂါေၾကာင့္မဟုတ္ဖူး " " ဝမ္းနည္းလို႕ႏြားေတြငိုတယ္ " " ဒီေရာက္လာတဲ့ႏြားေတြ အကုန္ဒီလိုဘဲ " ဆိုေတာ့ က်ေနာ္အေတာ္ဝမ္းနည္းသြားပါတယ္။ အဲဒိဝမ္းနည္းမႈ အတိမ္နက္ကို က်ေနာ္မရွင္းျပတတ္ပါ။ အဲဒိေန႕ကစလို႕ ဘာေၾကာင့္ အမဲသားမစားလဲဆိုတာ ေမးတိုင္း အဲဒိအျဖစ္ပ်က္ကိုျပန္ေျပာျပမိတယ္။ ခုခ်ိန္ထိပါ။ ခုေတာ့ က်ဳပစ္ထဲေရာက္တဲ့အထိေရးမိတယ္ဆိုပါေတာ့။

ဒီလိုနဲ႕ ၁၀ တန္းကို ရန္ကုန္မွာတက္။ အေဝးသင္ေက်ာင္းျပီး။ အလုပ္လုပ္။အလုပ္ကိစၥနဲ႕ နယ္စံုေရာက္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာရွိေနတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္ ခ်စ္တဲ့ ႏြားေတြကိုရည္စူးျပီး အထူးေမတၱာပို႕တဲ့လရွိပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ရာေထာင္ခ်ီျပီး ပ်က္စီးေလ့ရွိလို႕ပါ။ " သိုးသငယ္ " ေနရာအစားထိုးခံရတဲ့ ႏြားေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ကိုယ္တိုင္ တိရိစၧာန္ ခ်စ္တတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဘယ္လို တိရိစၧာန္ မ်ိဳးကိုမွ မပ်က္စီးေစလိုပါ။ က်ေနာ္ပိုင္ဦးေႏွာက္ေလးနဲ႕ စဥ္းစားထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အတၱျဖစ္လို႕ သူတပါးကို ထိခိုက္မိတာမ်ိဳးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနပါလိမ့္။ အျပစ္တင္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ခံယံုပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႕ကိုမွရည္ရြယ္ျပစ္တင္လိုစိတ္မရွိခဲ့တာအမွန္ ပါ။

ခုလို ကံေကာင္းေထာက္မလို႕ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္တဲ့အခါ ရံဖန္ရံခါ အေမးခံရတတ္တဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုရွိပါတယ္။ " ေအာ္မင္းတို႕က ျမန္မာလား၊ ဒါဆို ဗုဒၶဘာသာေပါ့ ၊ အမဲသားမစားဘူးေပါ့ " ဆိုတဲ့ေမးခြန္းပါ။ အဲလိုအခ်ိန္မွာ " ငါအမဲသား မစားတာ ဘာသာေရးနဲ႕ မသက္ဆိုင္ပါ၊ ငါတို႕ႏိုင္ငံက မင္းတို႕ လိုမတိုးတက္တဲ့အတြက္ တို႕ မိဘ ဘိုးဘြားေတြအပါဝင္ ငါတို႕ ငယ္ကတည္းက လယ္လုပ္ငန္းမွာ ႏြား ႏွင့္ လူ အတူတူတြဲျပီးအလုပ္လုပ္ရတယ္၊ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးမွာလည္းသုံးရတယ္၊ တို႕လူေနမႈဘဝမွာ ႏြားဟာ ေက်းဇူးအျပဳဆုံး တိရိစၧာန္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မိတ္ေဆြအျဖစ္တန္ဖိုးထားလို႕ တို႕မ်ား ႏြားသားမစားတာ ဆိုျပီး အေလးနက္ထားျပီးျပန္ေျဖရတယ္။ ျပီးရင္ က်ေနာ္ ၈ တန္းေက်ာင္းသားတုန္းက ျမင္ခဲ့ရတဲ့ႏြားသတ္႐ံုအေၾကာင္း တဆက္တည္းေျပာလိုက္ေတာ့တာပါဘဲဗ်ာ။ ခုေတာ့ က်ဳပစ္ဖိုရမ္ထဲေရာက္တဲ့အထိေရးမိတယ္ဆိုပါေတာ့။

သတၱဝါ တစ္ခု ကံတစ္ခု

ဟိုတေလာကက်ဳပစ္ဖိုရမ္မွာေရးခဲ့တဲ့စာပါ။ ေရးမိတဲ့စာေတြတစ္စုတစည္းတည္းရွိေစခ်င္လို႕ဒီမွာခဏသိမ္းပါမယ္။ ေရွးျမန္မာ ဘေလာ့ရဲ့ မူလ Themes ႏွင့္ဘာမွမသက္ဆိုင္ပါ။