၁၉ရာစုလက္ရာ ဖိုးေပၚဘုရား

ေရႊဘိုကေန မန္းေလးေရာက္တဲ့ ေန႕မွာဘဲ ေရႊစာရံဘုရားဘက္ ခရီးဆက္တယ္။ တကယ္သြားေတာ့ မန္းေလးနဲ႕အေတာ္လွမ္းသဗ်။ ေမျမိဳ႕ မေရာက္ခင္ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန ( အက်ဥ္းစခန္းျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ) မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လမ္းကဝင္ရတယ္။ ဘုရားေရာက္ေတာ့ ပႏၷနက္ပံုကိုေလ့လာရင္း မွန္စီလက္ရာေတြကိုသာ စိတ္ဝင္စားေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရႊစာရံ ဘုရားေနာက္ဘက္မွာ ေရွးေဟာင္းဂူဘုရားႏွစ္ဆူ ကပ္လွ်က္ေတြ႕တယ္။ ဖိုးေပၚဘုရား ႏွင့္ ေမာင္ကုလားဘုရား။

ဖိုးေပၚဘုရား အေျခေန

ထံုးစံအတိုင္း ပႏၷနက္ပံုကိုေလ့လာရင္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္တယ္။ အျပင္ပတ္ပတ္လယ္ကို လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ဂူဘုရားဟာ ရာခိုင္ႏႈန္းအေတာ္မ်ားမ်ားျပင္ျပီးသားျဖစ္ေနတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာေတာ့ ဒါဟာ ေရွးလက္ရာမပ်က္ျပင္ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ရွိပါေစေတာ့ ။ အတြင္းပိုင္းမွာေတာ့ မူလလက္ရာေတြ က်န္ေကာင္းပါရဲ့ဆိုျပီး ဂူထဲဝင္ေတာ့ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ မွန္းထားသမွ်အရာမထင္။

ဝင္ဝင္ခ်င္း မုဂ္ဦးမ်က္ႏွာက်က္အမိုးမွာ ေဆးေရးတခ်ိဳ႕က်န္ေနေသးတာေတြ႕တယ္။ က်န္တယ္ဆိုေပမမယ့္ ဂူဘုရားအတြင္းပိုင္းတစ္ခုလုံး မွာမွ ခုျမင္ေနရတဲ့ ၂ ကြတ္တည္းသာ။ အတြင္းနံရံႏွင့္ မ်က္ႏွာက်က္တစ္ခုလုံး အဂၤကိုင္ျပီး ထုံးသုတ္ျပီးျဖစ္ေနပါျပီ။ အစားထိုးထားျပီးျဖစ္တဲ့ အုတ္အသစ္ေတြေတြ႕ရတဲ့အတြက္ အတြင္းပိုင္းမွာလည္းျပဳျပင္မႈလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာသိသာတယ္။ ဘုရားကိုယ္ထည္ထဲ မိုးေရစိမ္႔ဝင္ျပီး အတြင္းပိုင္းမ်က္ႏွာက်က္ မ်က္ႏွာျပင္မွာရွိတဲ့ အဂၤေတေတြကို ကြာက်ပ်က္စီးေစတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ အုတ္ခ်ပ္တခ်ိဳ႕ပါ ကြာက်သြားႏိုင္တယ္၊ အဂၤေတေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ ေဆးေရးပန္းခ်ီဟာလည္း ထို႕အတူပါဘဲ။ လက္ရွိလည္း မိုးေရစိမ္႔ဝင္ေနပံုရတယ္။ ဘုရားျပင္တဲ့လူေတြဟာ မထူးပါဘူးဆိုျပီး အကုန္လုံးအဂၤေတကိုင္မပစ္တာကိုဘဲေက်းဇူးတင္ရပါမယ္။ ခုလို ခ်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဟိုတုန္းက ဒီဘုရားမွာ ဒီလိုလက္ရာ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီေတြရွိခဲ့ပါလားဆိုျပီး မွတ္သားေလ့လာခြင့္ရပါမယ္။


အတြင္းပိုင္းကိုဝင္တဲ့အခါ ပိုျပီးအံအားသင့္ရတယ္။ အိမ္သုံးပစၥည္းတခ်ိဳ႕၊ ေနရာထိုင္ခင္းအခ်ိဳ႕ နဲ႕ အျပင္ဆင္အခ်ိဳ႕အရ ဂူဘုရားအတြင္းပိုင္းကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ကဝင္ေရာက္ေနထိုင္ေနပံုရတယ္။
ခုလိုဂူဘုရားအတြင္းပိုင္းတစ္ခုလုံးကို ေမာင္ပိုင္စီးျပီး ဝင္ေရာက္ေနထိုင္တာဟာ ေနထိုင္သူအတြက္ေရာ အေဆာက္ဦးအတြက္ပါ အႏၲရာယ္ရွိပါတယ္။ လူသူအေရာက္ေပါက္မ်ားတဲ့ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္ဦးဟာ လူသူအထိေတြ႕နည္းတဲ့ အေဆာက္ဦးထက္ပ်က္စီးမႈပိုျမန္ေလ့ရွိေၾကာင္း မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ဥပမာ ျမန္မာတို႕ရဲ့ ပုဂံဟာ ျမိဳ႕ျပႏိုင္ငံ စတင္တည္ေထာင္ကတည္းက အစဥ္အဆက္လူေနထိုင္ရာေနရာျဖစ္တာမို႕ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေလာက္လူသူကင္းမဲ့တဲ့ ေနရာမွာတိမ္ျမဳပ္ေနျပီးမွ ျပန္ရွာေတြ႕တဲ့ အန္ေကာဝတ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးနဲ႕ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့အခါ အန္ေကာဝတ္ကပိုျပီး ေရွးလက္ရာက်န္တယ္။ ပထဝီဝင္ အေနထား၊ ရာသီဥတုအေနထား ႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ရာမွာအသုံးျပဳတဲ့ ပစၥည္း ( ပုဂံက အုတ္ခ်ပ္သုံး ဗိသုကာ ၊ အန္ေကာဝတ္က ေက်ာက္သားထု ) စတဲ့ မတူတာကို ထည့္တြက္ျပီးသားျဖစ္တယ္။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အရင္ကရွိခဲ့တဲ့ ေရွးလက္ရာေဆးေရးေတြ ပ်က္စီးခဲ့ျပီးပါျပီ။ သို႕ေသာ္ က်န္ေနေသးတဲ့ မူလအေဆာက္ဦးကို စနစ္တက် ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈေတြလုပ္ျပီး ဓာတ္ပံုေဟာင္း ၊ ေပစာ ၊ ပုရပိုဒ္စာေဟာင္း စတဲ့မွတ္တမ္းေဟာင္းေတြကိုေလ့လာျပီး ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္လို႕ရႏိုင္ပါေသးတယ္။ သို႕ေသာ္ မူလအေဆာက္ဦး ေျမချပီး အုတ္ပံုၾကီးျဖစ္သြားျပီဆိုရင္ျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာကေရာ ၊ အနီးပါးက ရဟန္းရွင္လူေတြကပါ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ဖို႕ စဥ္းပင္စဥ္းစားေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။ ယဥ္ေက်းမႈအျမင္ သမိုင္းအျမင္ႏွင့္ၾကည့္မိတဲ့အခါ သခါၤရ တရားပါဘဲေလဆိုျပီး ေျဖဖို႕မလြယ္တာအမွန္ဘဲ။

မလွမ္းမကမ္းက ေမာင္ကုလား ဂူဘုရားဟာ ဖိုးေပၚေပၚဘုရားနဲ႕ ေခတ္ျပိဳင္ျဖစ္ဖို႕မ်ားတယ္ သို႕ေသာ္ ျပည္တြင္းေရာ ျပည္ပပါ နံမည္ေက်ာ္တဲ့ေဆးေရးပန္းခ်ီတခ်ိဳ႕က်န္ပါေသးတယ္။