ေရႊဒဂၤါး ေရႊတို ေရႊစ

ေရွးပစၥည္းၾကည့္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္တာထက္ လူအမ်ားၾကည့္တာပိုျပီးအက်ိဳးရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က အႏုပညာမ်က္စိႏွင့္ၾကည့္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ က သမိုင္းမ်က္စိႏွင့္ၾကည့္တယ္။ တခ်ိဳ႕ က နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ မ်က္စိႏွင့္ၾကည့္တယ္။ ဒီလိုအျမင္သုံးမ်ိဳးလုံး တစ္ဦးတည္းဆီမွာရွိခ်င္မွရွိမယ္။ လူအမ်ားဝိုင္းၾကည့္ေတာ့ ႐ႉ႕ ေထာင့္မ်ိဳးစံုကၾကည့္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ အခ်က္လက္မ်ိဳးစုံရတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီပစၥည္းကို ဘယ္တုန္းကလုပ္တယ္ ၊ ဘယ္ေနရာမွာ သုံးတယ္၊ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုနည္းပညာႏွင့္လုပ္တယ္ စသျဖင့္ခန္႕ မွန္းလို႕ ရ ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေရွးပစၥည္းအားလုံးဟာ ယဥ္ေက်းမႈ ၊ နည္းပညာ ၊ သမိုင္း စတာေတြကို အေထာက္ကူျဖစ္ေစတဲ့ ပစၥည္းေတြပါဘဲ။

ရြာတစ္ရြာက လယ္စာရင္းငွါးလူတစ္ေယာက္က လယ္ထြန္ရင္း ေျမထဲကေန ေၾကးအိုးတစ္လုံးေကာက္ရတယ္။ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ လယ္ရွင္ကိုအပ္တယ္။ လယ္ရွင္ကလည္း ေရႊအိုး ဟုတ္မဟုတ္စစ္ၾကည့္ ျပီး ေၾကးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သာမန္ဘဲသေဘာထားတယ္။ အိုးနပန္းမွာ စာေရးထားတဲ့ စာကိုဖတ္လည္းမဖတ္တတ္ စိတ္လည္းမဝင္စား။ ထမင္း၊ ဟင္းခ်က္ဖို႕ အိုးတစ္လုံးရတယ္လို႕ သာသေဘာထားတယ္။ ဒီလိုႏွင့္ အဲဒိေၾကးအိုးႏွင့္ခ်က္စားလိုက္ ထင္းမီးေတြေၾကာင့္ မဲသြားတဲ့အခါ ဖြဲျပာ ၊ စတီးဖတ္ ေတြႏွင့္ တိုက္ခြၽတ္ေဆးေၾကာလိုက္ႏွင့္ ၾကာလာတဲ့အခါ အိုးနပန္းကစာ ဖတ္မရေအာင္ပ်က္သြားပါျပီ။ တဆင့္စကား တဆင့္ၾကားျပီး သတင္းရလို႕ သြားၾကည့္တဲ့အခါ ေရးထားတဲ့စာ တစ္လုံး ၊ ႏွစ္လုံးသာက်န္ပါေတာ့တယ္။


ဒီလိုဘဲ ပ်ဴ ေခတ္လက္ရာ အ႐ုပ္ေတြထြင္းထုပံုေဖာ္ထားတဲ့ ေက်ာက္စစ္႐ုပ္ျပားတစ္ခု လယ္ထြန္းရင္းေကာက္ရတယ္။ ဒါးေသြးေက်ာက္လုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ သတင္းရလို႕ သြားၾကည့္တဲ့အခါ ေက်ာက္ျပားတစ္ဝက္သာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ေရႊဒဂၤါး ၊ ေရႊဒဂၤါး ၊ ေရႊတိုေရႊစ ၊ ေငြတိုေငြစ စတာေတြေကာက္ရတဲ့အခါ ေရွးဒီဇိုင္းအတုံးၾကီးဆိုျပီး အရည္က်ိဳပစ္တယ္။ ဒီလိုႏွင့္ အဖိုးတန္ သမိုင္းဝင္ေရွးပစၥည္းေတြေပ်ာက္ပ်က္ရတယ္။

ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ပိုျပီးအျမင္က်ယ္လာပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးပစၥည္းေတြ ရတဲ့အခါ ေရာင္းစားရင္ေစ်းေကာင္းရမွန္းသိေနပါျပီ။ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေရာင္း/ဝယ္တဲ့ လူကိုရွာျပီးေရာင္းတယ္။ ဒီလိုႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံျပင္ပကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒါဟာလည္းပ်က္ဆီးျခင္းတစ္မ်ိဳးပါဘဲ။ ခုျမင္ေနရတဲ့ ေရႊဒဂၤါး ေရႊတို ေရႊစ ေတြကို ျဗိတိလွ် ျပတိုက္မွာ သိမ္းထားတယ္။ သုေတသန လုပ္ဆဲျဖစ္လို႕ အမ်ားျပည္သူေလ့လာဖို႕ ျပမထားပါ။ တစ္ခုခုေတြ႕ ရင္ေျပာခဲ့ပါဦး။